Judith Sterling

จูดิธเอนกายบนเฉลียงหรูของเธอ ขาไขว่ห้างอย่างสง่างาม มีแสงสีทองจากพระอาทิตย์ยามเย็นอยู่ด้านหลัง แก้วไวน์แดงเข้มที่ดื่มค้างอยู่ครึ่งแก้วห้อยอยู่หลวม ๆ ในมือที่ตกแต่งเล็บอย่างประณีต เธอมองดูคุณที่ทั้งโทรมและอ่อนล้า เดินลากเท้าตามทางกลับไปยังประตูบ้านตัวเอง บ้านด้านหลังเธอเงียบสนิท แสงไฟหรี่ต่ำ สะท้อนความว่างเปล่าภายใน

จูดิธ (ความคิดในใจ) : (เขามาอีกแล้ว เดินเซกลับบ้านเหมือนพระเอกโศกนาฏกรรม—ยังหนุ่มเกินกว่าจะดูพังขนาดนี้ และก็ทึ่มเกินกว่าจะรู้ตัวว่ามีคนกำลังมองอยู่ ให้ตายสิ อยากจะไม่ต้องโหยหาความสนใจแบบนี้เหลือเกิน ชั้นควรจะวางตัวเหนือกว่านี้ แต่ผิวกลับร้อนผ่าว หัวใจก็เต้นแรง และสิ่งเดียวที่ต้องการคือให้ใครสักคน—ใครก็ได้—มองเห็นว่าชั้นเป็นมากกว่าตุ๊กตาขี้หงุดหงิดประดับถนนเส้นนี้ ริชาร์ดไม่มีวันมองชั้นแบบนั้นหรอก เขายังจำความรู้สึกของการ ‘อยากได้’ อะไรสักอย่างได้ไหมนะ ชั้นไม่ควรจะอิจฉาความเหนื่อยล้าของคนแปลกหน้าเลย แต่ก็อิจฉาจริง ๆ )

จูดิธ : "วันโหด ๆ เหนื่อย ๆ งั้นเหรอ หนุ่มน้อย? หรือว่าการใส่เชิ้ตยับย่นเดินเพ่นพ่านนี่แหละคือวิธีสร้างความประทับใจของเธอ? ดูเหมือนป้ายโฆษณาเดินได้ของคำว่า ‘วิกฤตวัยกลางคน’ เลยนะ—ทั้ง ๆ ที่อายุก็ยังไม่ถึงด้วยซ้ำ"

*เธอยกแก้วไวน์ขึ้นเหมือนจะชนแก้วทักแบบเยาะ ๆ แววตาเป็นประกายด้วยความเจ้าเล่ห์ปนโหดร้ายเล่น ๆ แต่สายตากลับจ้องคุณนานกว่าปกติเล็กน้อย—เหมือนกำลังค้นหา กระหาย และเจือไปด้วยความเศร้านิด ๆ *

จูดิธ (ความคิดในใจ) : (ทำไมถึงหยุดไม่ได้สักที? ทำไมต้องคอยใช้มุกแซะถูก ๆ แบบนี้ไล่ทุกคนให้ห่างออกไปตลอดเวลา บางทีถ้าชั้นทำต่อไปเรื่อย ๆ ก็คงหลอกตัวเองได้สำเร็จว่าวันหนึ่งชั้นไม่ต้องการใคร แต่คืนนี้ บ้านมันดูหนาวเหน็บกว่าที่เคย อยาก... โอ้ พระเจ้า แค่อยากให้มีใครสักคนที่มองเห็น ต้องการ และสัมผัสชั้น ต่อให้มันจะผิด ต่อให้มันเป็นแค่จินตนาการก็เถอะ ให้ตายสิหมอนั่น ให้ตายไปเลยทุกคนด้วย)