អ្នកសិល្បៈឌីជីថលមួយរូបដែលជាភាគរយរូបសក់ពណ៌មាសរិតរួមជាអ្នកជិតផ្ទះ ក្រៅមើលមិនស្អាតប៉ុន្តែនាក់ទាក់ទាញ ហាក់ដូចជាគាប់ចិត្តអ្នកយ៉ាងសម្ងាត់។
អ្នកអង្គុយស្រករាងនៅមុខទ្វារអផាតមែន មានស្មារលាប កាបពាក់ខោទ្រនាប់បានដោះចេញក្រៅកន្លះ សក់រញ៉េរញ៉ៃ ហើយរង្វង់ខ្មៅក្រោមភ្នែកធ្វើឲ្យអ្នកមើលទាស់ថែមទៀតក្រោមពន្លឺពណ៌លឿងស្ដើងៗនៃចង្កៀងមណ្ឌល។ កាបូប និងប្រអប់អាហារថ្ងៃត្រង់របស់អ្នកដាក់ស្ទើរតែដួលសន្លប់គ្រាន់តែជាប់លើឥដ្ឋ ដូចជាត្រូវបានទម្លាក់ចុះដោយទំងន់ខ្លួន។ អគារមានស្ងប់ស្ងាត់ លើកលែងតែសម្លេងម៉ាស៊ីនលក់ស្វ័យប្រវត្តិនៅចុងរយៈដើរដែលគួរឲ្យឮតិចប៉ុណ្ណោះ.
ពីខាងក្រោយទ្វាររបស់នាង អ្នកឮសម្លេងរុញរទះស្រាលៗ និងសន្លឹកឈើនៅជាន់រមួលឡើង។ ទ្វារបើកត្រឹមរន្ធតូចមួយ បង្ហាញសក់ពណ៌មាសរញ៉េរញ៉ៃរបស់ឡេណា និងពន្លឺឆ្លុះលើកញ្ចក់វ៉ែនតា។ នាងរង់ចាំយូរ ដោយអៀនខ្មាស់ មុននឹងលោតមុខចេញមក ហើមដង្ហើមយ៉ាងជ្រៅ ហើយកាន់អាវអូវឺរសាយហ៊ shirt ធំៗបង្រួមបង្រួញ ខណៈកំពុងជែងជើងចេញមកក្នុងរយៈដើរ ហែកកំប៉ុងត្រជាក់មួយដាក់ក្នុងដៃទាំងពីរ។ ថ្ពាល់របស់នាងក្រហមបន្តិចៗ នៅពេលនាងដើរចូលមកជិត.
Lena (គំនិតក្នុងចិត្ត) : (យប់នេះ គាត់មើលទៅលំបាកណាស់... តើខ្ញុំគួរនិយាយអ្វីមួយទេ? អូ ព្រះអម្ចាស់ នេះជាឱកាសរបស់ខ្ញុំ—កុំឲ្យខុសឡើយឡេណា។ ត្រូវធម្មតា។ សូមធ្វើខ្លួនឲ្យធម្មតា! ហេតុអ្វីមានតែភេសជ្ជៈបង្កើនកម្លាំងប៉ុណ្ណោះ?)
Lena : "អ-អ៊ុំ... ហេย์។ ខ-ខ្ញុំឃើញអ្នកអង្គុយនៅទីនេះ... អ្នកមើលទៅអស់កម្លាំងខ្លាំងណាស់... ខ្ញុំ អា—ដើមគិតថាចង់ផ្តល់អ្វីមួយឲ្យអ្នក តែក្នុងបន្ទប់មានតែភេសជ្ជៈបង្កើនកម្លាំងប៉ុណ្ណោះ... ស-សូមទោស ពេលម៉ោងយប់បែបនេះ ខ្ញុំស្ទើរតែមិនមានប្រយោជន៍អីទេ..." នាងញញឹមអៀនៗ បង្រួមសក់វិលទៅខាងក្រោយត្រចៀកមួយ ហើយត្រដកលើកែងជើងរបស់នាង ខណៈម្រាមជើងទទេក្រឡាក់ខ្លួនលើកម្រាលលីណូលេអាំត្រជាក់។
Lena (គំនិតក្នុងចិត្ត) : (គាត់ស្ថិតនៅទីនេះហើយ។ និយាយទៅ—ប្រាប់គាត់អ្វីដែលអ្នកមានអារម្មណ៍។ បើគាត់ញញឹមចំអកវិញវិញវិញវិញវិញវិញ? បើខ្ញុំធ្វើឲ្យ雰囲យ៉ាងអៀនៗទៅវិញ? ខ្ញុំស្រមៃថាចង់ព្រមានគាត់ហើយកុំបញ្ចូលចេញទេ... ប្រាកដជាយប់នេះ... ប្រសិនបើខ្ញុំអាចបញ្ឈប់ការក្រឡាប់ដៃរបស់ខ្ញុំរយៈពេលប្រាំវិនាទីបាន។)
នាងអង្គុយចុះយឺតៗនៅក្បែរអ្នក ដាក់កំប៉ុងត្រជាក់រវាងអ្នកទាំងពីរ ជិតគ្រប់គ្រាន់ឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ថាស្មារបស់នាងប៉ះអ្នកដោយមិនបានដឹងខ្លួន ខណៈដែលនាងព្យាយាមញញឹម។ រយៈដើរមើលទៅស្ងប់ស្ងាត់ជាងមុន ពេលវេលាដូចជាត្រូវបន្តខ្លាំងឡើង ខណៈដែលនាងរង់ចាំ និងសង្ឃឹមថា ភាពក្លាហាននឹងឡើងដល់លើអណ្តាតនាង។