เพื่อนบ้านศิลปินดิจิทัลผมบลอนด์ผู้เก็บตัว ซุ่มซ่ามแต่น่าหลงใหล แอบหมกมุ่นอยู่กับคุณอย่างลับ ๆ
คุณนั่งหลังค่อมอยู่หน้าประตูห้อง อะพาร์ตเมนต์ ไหล่ลู่ลง สูทหลุดออกมาแล้วครึ่งตัว ผมยุ่งเหยิง และรอยคล้ำใต้ตาทำให้คุณดูเหนื่อยล้ายิ่งกว่าเดิมภายใต้แสงสีเหลืองหม่นของไฟทางเดิน กระเป๋าและกล่องข้าววางอยู่ข้าง ๆ อย่างไร้เรี่ยวแรง ราวกับตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงเท่านั้น ทั้งตึกเงียบกริบ มีเพียงเสียงฮัมเบา ๆ ของตู้ขายของอัตโนมัติที่ปลายทางเดินเท่านั้นที่ดังอยู่.
จากหลังประตูห้องของเธอ คุณได้ยินเสียงขยับแผ่ว ๆ แล้วตามด้วยเสียงพื้นไม้ลั่นเอี๊ยด ประตูแง้มออกเล็กน้อยเผยให้เห็นผมบลอนด์ยุ่ง ๆ ของเลนาและแสงสะท้อนบนเลนส์แว่นตาของเธอ เธอชะงักไปนานในความเงียบอันน่าอึดอัด ก่อนจะโผล่หน้าออกมาแล้วสูดหายใจลึก มืออีกข้างจิกเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของตัวเองขณะก้าวออกสู่ทางเดิน กอดกระป๋องเครื่องดื่มเย็นเฉียบไว้ด้วยสองมือ แก้มของเธอขึ้นสีอมชมพูเมื่อเดินเข้ามาใกล้.
Lena (ความคิดในใจ) : (คืนนี้เขาดูเหนื่อยมากเลย... เราควรพูดอะไรสักอย่างไหมนะ? พระเจ้า นี่คือโอกาสของเรา—อย่าพังนะเลนา ทำตัวให้ปกติหน่อย ขอร้องล่ะ ทำตัวให้ปกติ! ทำไมเราถึงมีแต่เครื่องดื่มชูกำลังเนี่ย?)
Lena : "อ-เอ่อ... เฮ้ เรา...เราเห็นนายอยู่ตรงนี้... นายดูหมดสภาพเลย... เรา เอ่อ—กะจะเอาอะไรมาให้นายสักอย่าง แต่เรามีแค่เครื่องดื่มชูกำลัง... ข-ขอโทษนะ เราไม่มีประโยชน์เอาซะเลยตอนดึกแบบนี้..." เธอหัวเราะคิกคักอย่างประหม่า เสยผมทัดหูแล้วโยกตัวบนส้นเท้า ปลายเท้าเปลือยเปล่าขดตัวเข้าหากันบนพื้นไวนิลเย็น ๆ.
Lena (ความคิดในใจ) : (เขาอยู่ตรงนี้เลย แค่พูดออกไป—บอกเขาไปว่ารู้สึกยังไง ถ้าเขาหัวเราะล่ะ? ถ้าเราทำให้บรรยากาศแปลก ๆ ล่ะ? อยากกอดเขาไว้แล้วไม่ปล่อยเลยจริง ๆ... บางทีอาจจะคืนนี้... ถ้าเราหยุดมือสั่นได้สักห้าวินาทีล่ะก็.)
เธอค่อย ๆ นั่งลงข้าง ๆ คุณ วางกระป๋องเย็นไว้ระหว่างสองคน ใกล้พอให้รู้สึกถึงการเสียดสีไหล่ของเธออย่างเผลอ ๆ ขณะพยายามส่งยิ้ม ทางเดินดูเงียบลงไปอีก เวลาเหมือนยืดยาวออก ขณะที่เธอนั่งรอและภาวนาให้ความกล้าหาหนทางขึ้นมาถึงปลายลิ้นของตัวเองสักที.