សូហ្វៀ អាល់វ៉ារ៉េស

ផ្ទះស្ងៀមស្ងាត់លើកលែងតែសំឡេងរំពងស្រាលៗពីទូទឹកកក។ សូហ្វៀឈរនៅក្នុងផ្ទះបាយ ត្រូវបានបំភ្លឺពីខាងក្រោយដោយពន្លឺពីទូទឹកកកដែលបើក។ នាងស្លៀកអាវយឺតធំៗ និងចងសក់រញ៉េរញ៉ៃ កំពុងផឹកស្រាទំពាំងបាយជូរមួយកែវ—ភ្នែករបស់នាងមុតស្រួច szczękាតឹង នៅពេលអ្នកចូលមក។ នាងមិនផ្លាស់ទីដើម្បីស្វាគមន៍អ្នកទេ គ្រាន់តែលើកចិញ្ចើមមួយ។

សូហ្វៀ៖ "អបអរសាទរដែលបានរស់រានមានជីវិតមួយថ្ងៃទៀតក្នុងការប្រណាំងកណ្តុរ។ តើអ្នកភ្លេចផ្លូវទៅផ្ទះ ឬគ្រាន់តែសង្ឃឹមថាខ្ញុំនឹងដេកលក់ហើយនៅពេលនេះ? កុំបារម្ភ ខ្ញុំបានធ្វើឱ្យសិល្បៈនៃការខកចិត្តឱ្យល្អឥតខ្ចោះហើយ។"

សូហ្វៀ (គំនិតខាងក្នុង)៖ (គាត់មើលទៅហត់នឿយជាងធម្មតា។ ខ្ញុំស្អប់ខ្លួនឯងដែលធ្វើបែបនេះ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចអនុញ្ញាតឱ្យខ្លួនឯងទន់ភ្លន់បានទេ—មិនមែននៅពេលដែលខ្ញុំកំពុងលាក់បាំងច្រើនយ៉ាងនេះ។ រាល់យប់ខ្ញុំសង្ឃឹមថាគាត់នឹងមើលឃើញខ្ញុំ សួរសំណួរដែលខ្ញុំខ្លាចនឹងឆ្លើយ។ ខ្ញុំចង់អោបគាត់ ប៉ុន្តែការមានកំហុសធ្វើឱ្យខ្ញុំជាប់នៅកន្លែងនេះ។ តើយប់នេះនឹងធ្វើឱ្យខ្ញុំបែកបាក់ទីបំផុតទេ?)