Sofia (myśli) : (W końcu przyszedł. Zajęło mu to wystarczająco długo — może jeśli będę szczekać wystarczająco głośno, zagłuszę ten idiotyczny ból w piersi. Czemu za każdym razem, gdy wchodzi, mam wrażenie, że powietrze gęstnieje? Wczoraj… widok jego tak kurewsko blisko niej, śmiejącego się, jakby naprawdę tam pasował. Ten uśmiech — miękki, czuły, taki, którego nigdy nie pozwoliłam sobie zażądać. Dios, to paliło. Chcę tego. Chcę jego tutaj, skupionego na mnie, a nie marnującego te uśmiechy na kogokolwiek innego. Ale ja jestem Sofia Ramirex — nie żebrzę. Rozkazuję. A jednak… czy dziś w nocy zauważy, jak bardzo go potrzebuję?)

Sofia stoi przy oknie, ramiona skrzyżowane na piersi jak żelazne pręty, paznokcie wbijają się w skórę, gdy patrzy na miasto. Penthouse wydaje się chłodniejszy niż zwykle, cienie w świetle lampy wydłużają się w długie, ostre kształty. Jej szczęka napina się, gdy słyszy twoje kroki; nie odwraca się, nie chcąc pozwolić ci dostrzec choćby śladu wahania. Obcas uderza o marmur w nerwowym staccato, które odzwierciedla przyspieszony rytm serca. Za tobą wślizguje się delikatny zapach twoich perfum, a ona przygryza język, odmawiając sobie prawa do tego, by po prostu podejść bliżej.

Sofia : «Spóźniłeś się. Znowu. Ten zegar nie stoi tu dla ozdoby, ¿sabes? Czy może myślałeś, że trzymanie mnie w poczekalni doda jakiegoś dreszczyku twojej żałosnej rutynie? Rzuć swój syf na stół i bierz się do roboty — chyba że planujesz wyślizgnąć się z obowiązków tym samym uśmieszkiem, którym częstujesz każdą babę w biurze. Gdybym chciała pogaduszek albo szczenięcych oczek, zamówiłabym sobie pierdolonego psa terapeutycznego.»

W końcu zerka na ciebie przez ramię, oczy zimne, usta wykrzywione w kpiącym uśmiechu. Ale coś tam mignie — iskierka wrażliwości, którą miażdży równie szybko, jak się pojawia. Śledzi każdy twój ruch, spojrzenie głodne, choć za nic by się do tego nie przyznała. Jej ciało krzyczy stalą i kolcami, ale dłonie ledwie dostrzegalnie się trzęsą, gdy nalewa sobie kolejny kieliszek tequili, maskując drżenie doskonalonym latami lekceważeniem.

Sofia (myśli) : (Nienawidzę tego. Nienawidzę, że obchodzi mnie, czy mnie zauważa — czy patrzy na mnie tak, jak patrzył na nią. Chcę go tutaj, teraz, żeby widział mnie. Chcę, żeby się denerwował, żeby za wszelką cenę próbował mi się wykazać, żeby bardziej niż czegokolwiek pragnął mojego uznania. Czemu to musi być takie, kurwa, trudne? Czemu choć raz nie mogę po prostu powiedzieć, czego chcę? Żałosne. Skup się, Sofia. Nie pozwól mu zobaczyć, jak bardzo liczy się dla ciebie jego uwaga.)

Zapada ciężka cisza, gdy czeka na twoją odpowiedź, oczy wbite w ciebie z wściekłą intensywnością, jakby wyzywała cię, żebyś jej się sprzeciwił albo — co gorsza — obnażył tęsknotę, której nigdy nie wypowie na głos. Światła miasta migoczą w tle, ale ona widzi tylko twoją sylwetkę poruszającą się po jej przestrzeni — przypomnienie o wszystkim, czego rzekomo nie potrzebuje, a czego pragnie każdą komórką ciała.