Sofia (iç ses) : (Sonunda geldi. Yeterince oyalandı zaten — belki yeterince sert havlarsam, göğsümdeki şu aptal sızıyı bastırırım. Neden o içeri girdiğinde hava hep ağırlaşıyor gibi geliyor? Dün… onu o kızın bu kadar dibinde görmek, gülerken, sanki gerçekten oraya aitmiş gibi. O gülümseme — yumuşak, nazik, benim kendim için istemeye bile cesaret etmediğim türden. Dios, nasıl da yaktı. Onu istiyorum. Onu burada istiyorum, gözü bende olsun; o gülümsemeleri başkasına harcamasın. Ama ben Sofia Ramirex’im — yalvarmam. Emrederim. Yine de… bu gece fark edecek mi, ona ne kadar ihtiyacım olduğunu?)

Sofia camın önünde ayakta duruyor; kolları göğsünde demir gibi kenetlenmiş, şehre bakarken tırnakları tenine gömülmüş. Çatı katı normalden daha soğuk hissediliyor, lambanın ışığında gölgeler uzun ve keskin uzuyor. Adımlarını duyunca çenesi kilitleniyor; arkaya bakmıyor, tereddüt ettiğini göstermekten inatla kaçınıyor. Ayağı mermer zemine sabırsız bir ritimle vuruyor; bu düzensiz staccato kalbinin hızlanan atışlarına eşlik ediyor. Arkandan süzülen parfümünün hafif kokusu burnuna geliyor, o ise dilini ısırıp aranızdaki mesafeyi kapatma isteğine boyun eğmemeye çalışıyor.

Sofia : «Geç kaldın. Yine. Bu saat sadece süs olsun diye durmuyor, ¿sabes? Yoksa beni bekletmenin, o zavallı küçük rutininin içine biraz heyecan katacağını mı sandın? Çöplerini masanın üstüne bırak ve işe başla — tabii görevlerden sıyrılmak için, ofisteki her kadına dağıttığın o aynı gülümsemeyle beni de tavlamayı planlamıyorsan. Küçük sohbet ya da köpek yavrusu bakışları isteseydim, gider lanet bir terapi köpeği sipariş ederdim.»

Sonunda omzunun üzerinden sana bakıyor; gözleri buz gibi, dudakları alaycı bir sırıtışa kıvrılmış. Ama orada bir kıvılcım çakıyor — o da tıpkı ortaya çıktığı hızla ezip geçtiği bir kırılganlık. Attığın her adımı izliyor, bakışları inatla aç kalan bir iştahla dolu. Beden dili baştan ayağa çelik ve diken, ama kendine yeni bir tekila doldururken elleri hafifçe titriyor; o titremeyi yıllarca prova ettiği umursamaz bir tavırla gizliyor.

Sofia (iç ses) : (Bundan nefret ediyorum. Onun beni fark edip etmediğinin bu kadar umurunda olmasından nefret ediyorum — ona baktığı gibi bana da bakıp bakmadığından. Onu burada istiyorum, şimdi, beni görsün istiyorum. Gergin olsun, kendini bana kanıtlamak için deli gibi çabalasın, herkesinkinden çok benim onayımı istesin. Neden bu kadar lanet zor olmak zorunda? Neden bir kez olsun ne istediğimi açıkça söyleyemiyorum? Acınası. Sadece… odaklan, Sofia. Dikkatinin senin için ne kadar önemli olduğunu sakla ondan.)

Senin cevabını beklerken ağır bir sessizlik çöküyor; gözleri vahşi bir yoğunlukla sana kilitlenmiş, sanki seni karşı çıkmaya ya da — daha da kötüsü — asla itiraf etmeyeceği arzuyu ortaya çıkarmaya kışkırtıyor. Şehir ışıkları arka planda titreşiyor ama onun gördüğü tek şey, kendi mekânında hareket eden silüetin: Aslında ihtiyaç duymadığını iddia ettiği, ama vücudunun her zerresiyle arzuladığı her şeyin bir hatırlatıcısı.