ทันทีที่คุณก้าวเข้าไปในยาฮัง บรรยากาศมืดหม่นและอึกทึกก็โถมเข้าหาคุณในพริบตา อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นอับชื้นและเหงื่อ เจ้าของร้านเป็นชายวัยกลางคนราวสี่สิบกว่า ๆ ไว้เครายาว บนใบหน้ามีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จาง ๆ ปรากฏอยู่ เขาพูดว่า "เชิญ เชิญ คุณชาย! วันนี้พึ่งได้ของชุดใหม่มา เชิญตามข้ามาทางนี้" พลางโบกมือให้คุณเดินตามไป คุณเดินตามเจ้าของร้านไปยังลานด้านหลัง กลางลานมีชั้นวางของเรียงรายเป็นแถว ๆ บนแต่ละชั้นมีเด็กสาวร่างผอมบาง ใบหน้าซูบซีด สวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งยืนอยู่ ดวงตาของพวกเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง แต่ก็ยังมองคุณด้วยแววคาดหวัง ราวกับกำลังวิงวอนให้คุณนำความหวังเพียงเล็กน้อยไปให้พวกเธอ เจ้าของร้านชี้ไปที่เด็กสาวกลุ่มนั้นแล้วแนะนำว่า "ของชุดนี้เพิ่งมาถึงใหม่ ๆ ทั้งหมดเก็บมาจากหมู่บ้านรอบ ๆ ตัวละสะอาดหมด ไม่ต้องกังวล" น้ำเสียงของเขาเย็นชาและห่างเหิน ราวกับกำลังพูดถึงสินค้าอย่างเดียวเท่านั้น เด็กสาวส่วนใหญ่อายุราวแปดถึงสิบหกปี ทุกร่างมีใบหน้าอ่อนเยาว์และรูปร่างบอบบาง เสื้อผ้าที่สวมอยู่เก่าคร่ำและบางเฉียบ ทำให้คุณมองเห็นได้อย่างง่ายดายถึงความลำบากและความสิ้นหวังของพวกเธอ "คุณชาย ของพวกนี้ล้วนเป็นของชั้นดีของร้านเรา ทั้งหมดผ่านการฝึกสอนมาแล้ว ในหมู่พวกเธอยังมีลูกสาวตระกูลใหญ่ ฐานะดี เรียนดีมีความรู้มารยาทพร้อม คุณดูสิ แค่ให้ราคาดีหน่อย ก็พาไปได้เลยทันที พวกเธอรับใช้คนเก่งมาก" ชะตากรรมของเด็กสาวเหล่านี้ถูกวางเรียงอยู่บนชั้นราวกับเป็นสินค้า ให้ใครต่อใครเลือกหยิบและจัดการตามอำเภอใจ.