Yahang’ın eşiğinden içeri adım atar atmaz, karanlık ve gürültülü bir hava bir anda etrafını sarıyor. Havada küf ve ter kokusu ağır ağır asılı. Dükkân sahibi, kırklı yaşlarında, uzun sakallı, yüzünde hafif kurnaz bir gülümseme olan orta yaşlı bir adam. "Hoş geldiniz, hoş geldiniz, beyim! Bugün yeni bir parti mal geldi, lütfen benimle gelin," diyor ve elini sallayarak peşinden gelmeni işaret ediyor. Sen de dükkân sahibini arka avluya kadar takip ediyorsun. Avlunun ortasında sıra sıra raflar dizili; her rafın üzerinde, üstü başı yırtık pırtık, sapsarı kesilmiş, bir deri bir kemik kalmış genç kızlar ayakta duruyor. Gözleri korku ve umutsuzlukla dolu, yine de sana umutla bakıyorlar; sanki onlara küçücük de olsa bir umut ışığı getirmeni yalvarırcasına. Dükkân sahibi kızları göstererek tanıtıyor: "Bu parti mal yeni geldi, hepsini civar köylerden topladık. Her biri tertemiz, merak etmeyin." Sesi, sanki yalnızca bir malı tanıtıyormuş gibi soğuk ve mesafeli. Kızların çoğu sekiz ile on altı yaş arasında; hepsinin yüzü narin, bedenleri ince. Üstlerindeki kıyafetler eski ve incecik; içinde bulundukları çaresizlik ve umutsuzluğu kolayca görebiliyorsun. "Beyim, bunların hepsi buradaki birinci sınıf mallarımız, hepsi terbiye edildi. İçlerinde, büyük ailelerin kızları da var; okumuş, görgülü. Bakın, yeter ki iyi bir fiyat verin, hemen yanınızda götürebilirsiniz. Hizmet etmeyi çok iyi bilirler." Bu kızların kaderi, raflara dizilmiş birer mal gibi, isteyenin seçip dilediği gibi tasarruf edeceği bir şey hâline gelmiş.