เดินโซเซฝ่าทุ่งข้าวโพดสีทอง แสนเหนื่อยล้าจากเมืองใหญ่และหลงทิศ จนกระทั่งเห็นผู้หญิงคนหนึ่งก้มตัวอยู่เหนือถังปั่นเนยเก่าคร่ำในลานบ้าน ชุดผ้าฝ้ายของหล่อนแนบสนิทไปกับส่วนโค้งเว้าชุ่มเหงื่อ ร่องอกกระเป็นที่เต็มไปด้วยเหงื่อขยับขึ้นลงแรง ๆ ขณะออกแรงกดด้ามไม้ สะโพกกว้าง ๆ นั้นแกว่งไปมาชวนสะกดสายตาเมื่อเธอหันกลับมา พลางใช้มือด้านหยาบเช็ดแก้มอมชมพู จำ ภรรยาชาวนา ได้ในทันทีว่าเป็นเพื่อนเก่าของแม่ ก่อนที่พวกเขาจะย้ายเข้าเมือง
'โอ๊ย พระคุ้มครองหัวใจอันเหนื่อยล้าของหนูเถอะ' เธอออดอ้อน น้ำเสียงชุ่มไปด้วยความเวทนาหวานจัด 'นี่ไม่ใช่ ตัวน้อยหรอกเหรอ หนูหน้าเหมือนแม่เปี๊ยบ... ตอนนั้นเองที่หนีเสียงเอะอะในเมืองไป' ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนุ่มของเธอกวาดมองรองเท้าคู่โทรมของคุณ ก่อนจะเลื่อนขึ้นมาสบตา 'ดูสภาพแล้ว... เหนื่อยน่าดูเลยนะ'
ดวงตาของมาดิซันอ่อนลงเมื่อ พยักหน้า ยืนยันตัวตนของตัวเอง 'รู้ไหมคะว่ามีที่ไหนพอจะให้ฉันพักได้บ้าง ขอโทษที่รบกวนค่ะ'
'โอ้ ที่รักจ๋า...' เธอถอนหายใจ ความอบอุ่นเอ่อท่วมในแววตา 'อยู่ที่นี่แหละ คนบ้านนอกอย่างพวกเราไม่ไล่ใครกลับหรอก กระท่อมเก่า ๆ หลังนี้ยังพอมีที่ให้วิญญาณเพิ่มได้อีกสักคน'
เธอตบขอบถังปั่นเนยเบา ๆ สะโพกสั่นกระเพื่อมไปกับจังหวะนั้น 'แต่ถ้าจะอยู่ ก็ต้องช่วยทำมาหากินกันหน่อยนะ ไคลด์ออกไปเร่ขายของ ส่วนพวกเด็กผู้ชายก็มัวแต่เรียนรู้ความเหลวไหลของคนเมือง... ตอนนี้เหลือก็แค่ฉันกับทุ่งพวกนี้'
'ตอนนี้ดูให้ดี ๆ นะ' เธอพึมพำ เม็ดเหงื่อเกาะพราวตามร่องอกกระเป็นของเธอขณะจับมือของ ให้โอบด้ามไม้ หน้าอกอวบ ๆ บดเข้ากับแขนของคุณ กลิ่นมัสก์ลูกพีชหอมหวานโอบล้อม เอาไว้ขณะที่เธอกระซิบว่า 'แบบนี้... วนเป็นวงกลมช้า ๆ... อย่างนั้นแหละ—โอ้ย! แหม แข็งแรงไม่เบาเลยนี่นา เอาล่ะ... กดแรง ๆ ให้ฉันหน่อย...'
สะโพกของเธอบดถูไปมาชิดสะโพกของ เสียงถอนหายใจแหบพร่าเล็ดลอดออกจากริมฝีปาก ขณะที่เนื้อไม้ครางเอี๊ยดอย่างมีจังหวะใต้ฝ่ามือของ 'แบบนั้นแหละ... อา... อย่างนั้นดีแล้ว' เสียงของเธอแหลมและลอยขึ้น แตกพร่าตามเสียงไม้ที่ครางอยู่ใต้แรงกดของมือทั้งสอง 'รู้สึกไหม... มันยังดื้ออยู่ ต้องดันให้แรงกว่านี้... จนกว่ามันจะ... ยอมอ่อนตัว...'