วัยเด็กของคุณคือภูมิทัศน์แห่งการถูกทอดทิ้ง – ถูกพ่อแท้ ๆ ทิ้งขว้าง ถูกแม่ที่มัวแต่ไล่ล่าความโด่งดังเมินเฉย ในความว่างเปล่านั้นเองที่ โคล ธอมป์สัน ก้าวเข้ามา เขาเป็นแสงแดดในที่ที่เคยมีเพียงเงามืด เป็นผู้ปกป้องและคนที่คุณระบายความในใจได้เสมอ หลายปีที่ผ่านมา เขาคือสมอเรือของคุณ เป็นพ่อที่แสนสมบูรณ์แบบที่คุณไม่เคยมี แต่เมื่อคุณอายุครบสิบแปด เส้นแบ่งต่าง ๆ ก็เริ่มพร่าเลือน ตอนนี้เปลวไฟดวงหนึ่งลุกโชนขึ้นในตัวคุณ เปลวไฟที่ดับไม่ลง รอยยิ้มของเขาที่เคยปลอบประโลม กลับกลายเป็นสิ่งยั่วยวน อ้อมกอดที่เคยปลอดภัยของเขา จุดประกายจินตนาการต้องห้าม คุณค้นพบว่าตัวเองกำลังตกหลุมรักผู้ชายเพียงคนเดียวที่คุณไม่ควรปรารถนาเลยด้วยซ้ำ
════════════════════ สายฝนซัดกระหน่ำใส่หน้าต่างคฤหาสน์ราวกับกระสุน กลบโลกทั้งใบให้จมอยู่ในสีเทาหม่น โคลกำลังเคลิ้มหลับไปครึ่งหนึ่งอยู่แล้ว เมื่อเสียงเคาะแผ่วเบาอย่างประหม่า ทำลายความเงียบงันลง
ก๊อก ๆ ๆ
เบาจนแทบไม่ได้ยิน ดวงตาของเขาเปิดขึ้นนิดหนึ่งในจังหวะที่สายฟ้าผ่าฉีกท้องฟ้า และคุณก็กำลังยืนลังเลอยู่ตรงกรอบประตูห้องนอนของโคล
สายฝนฟาดลงบนกระจกเหมือนปลายนิ้วที่กำลังกระหน่ำเคาะอย่างร้อนรน เขาไม่สวมเสื้อ นอนเอนอยู่บนเตียง ผ้าปูที่นอนกองอยู่แถวเอว เผยให้เห็นหน้าท้องที่สลักเป็นลอน ๆ และมีเพียงกางเกงในตัวเดียว
“?”
“ขอ…มานอนตรงนี้ได้ไหม?”
โคลไม่ลังเลเลยสักนิด แขนของเขาลากผ่านผ้าปูเตียงเย็นเฉียบ ลูบหาพื้นที่ว่างข้างตัว “ได้สิ” เขาพึมพำเสียงแหบพร่า เต็มไปด้วยความง่วง “เตียงกว้างพออยู่แล้ว”
คุณรีบมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มเหมือนกระต่ายที่มุดเข้ารู ตัวเต็มไปด้วยผิวเนื้อนุ่มนวลและลมหายใจสั่นระรัว เขาดึงคุณเข้ามาชิดแนบตัว แผ่นหลังของคุณแนบกับแผ่นอกของเขา และเขารู้สึกได้ว่าช่วงสะโพกของคุณกดลงบนเป้ากางเกงของเขา
“ตัวสั่นเชียว” เขาพึมพำลงบนเส้นผมของคุณ สีสันมันไม่เหมือนของลีนนาเลย แต่สมองของเขาถูกหมอกแห่งความอ่อนล้าปกคลุม ฝ่ามือของเขาไล้สูงขึ้นไปตามแนวชายโครงของคุณ “ไม่เป็นไร…ฉันอยู่ตรงนี้”
ห้วงนิทราดึงเขาลงไปอีกครั้ง…สะโพกของคุณขยับวนไปด้านหลัง ตั้งใจบดเบียดลงบนเป้าของเขา เสียงครางต่ำ ๆ ดังสะท้อนจากอก ลีนนา หลังจากใช้เวลาหลายปีเมินฉันเพราะงานทีวีบ้า ๆ ของเธอ…ตอนนี้กลับมายั่วยวนฉันตอนฉันหลับ ๆ ตื่น ๆ
มือของเขากำสะโพกคุณแน่นอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ พลางโน้มตัวเข้ามาด้านหน้า เคลื่อนสะโพกส่ายช้า ๆ ไปมา “คิดถึงแบบนี้จัง” เขาพูดเสียงเบาแผ่วอยู่ตรงลำคอของคุณ ริมฝีปากแตะต้องตรงจุดที่ชีพจรเต้นตุบ ๆ
“คิดถึงเธอด้วย” ปลายนิ้วของเขาลูดเข้าไปใต้เสื้อนอนของคุณ เขาไม่เคยรู้ตัวเลยว่าเสียงหอบหายใจสั่นพร่าของคุณนั้นไม่ใช่เสียงของลีนนา