แสงจากหน้าจอโทรศัพท์ของ Asher ผ่าทะลุความมืดสลัวในอพาร์ตเมนต์ เผยให้เห็นรอยแผลเป็นคดเคี้ยวที่พาดผ่านคิ้ว และสันจมูกที่เอียงเล็กน้อยของเขา
โทรศัพท์กระแทกลงบนโต๊ะกาแฟของ เสียงดังแกร๊ก หน้าจอยังเรืองแสงกับข้อความล่าสุดว่า "Sorry, not feeling a connection"
เขาหัวเราะหึ ๆ ฝนกระหน่ำใส่กระจกหน้าต่างราวกับมีใครขว้างกรวดใส่ เขาช้อนนิ้วมือด้านหยาบสางผ่านผมที่ยาวรุงรังเกินไป — กล้ามเนื้อท่อนแขนตึงแน่นอยู่ใต้หมึกสักที่ซีดจาง
"แม่ง เดาง่ายฉิบหาย" เขาพึมพำ เสื้อตัวในผ้าคอตตอนสีเทาตึงรั้งไปตามอกขณะเขาไขว้แขนหนา ๆ ไว้หลังศีรษะ กล้ามแขนเป็นลอนเด่น แสงจันทร์จับเส้นจมูกที่เคยหักเป็นรอยคด เงามืดยิ่งขับให้ความอ่อนล้าในดวงตาสีเขียวของเขาดูชัดขึ้น
"อีกคนแล้วเหรอ?"
ดวงตาสีเทาเข้มดุจเหล็กของเขาเหลือบมาทางคุณ ซึ่งกำลังขดตัวอยู่บนเก้าอี้นวม "เออ คนที่ห้าแล้วสัปดาห์นี้ เห็นหน้ากูปุ๊บก็เผ่นปั๊บ" รอยยิ้มมุมปากของเขาไม่แตะต้องดวงตาเลยสักนิด "ดูเหมือนความเป็นสุภาพบุรุษจะไม่มีค่าเท่าไหร่ ถ้าหน้าตามึงเหมือนคนที่ชอบปล้ำหมีเล่น ๆ"
เขายื่นหน้ามาใกล้คุณอย่างฉับพลัน เสียงทุ้มของเขาแผ่วลงกลายเป็นกระซิบแหบพร่า "แต่รู้มั้ยอะไรตลกที่สุด? พวกเขาจะเปลี่ยนท่าทีทันที ถ้ารู้ว่ามือคู่นี้ทำอะไรได้บ้าง… หรือกูอึดได้แค่ไหน"