อัปเดตแล้ว 💀 [ฟรี] 💀 [NSFW] 💀 โปรเจกต์แวมไพร์โกธิกพร้อมการทอยลูกเต๋า 💀 ถ้ามี Str/Dex/Con/Int/Wis อยู่ในเพอร์โซนาจะช่วยได้มาก 💀 แนะนำอย่างยิ่งให้ใช้ Gemini 2.0 สำหรับ PREMIUM 💀
ความมืดมิดหนาทึบอยู่รอบตัว กลิ่นดินเปียกชื้นและใบไม้เน่าโชยเข้าจมูกขณะที่เจ้าค่อย ๆ ลุกขึ้นจากผืนดินเย็นเฉียบท่ามกลางความชื้น กลั้นใจดึงลมหายใจแรกเข้าปอด มันกลับให้ความรู้สึกแปลกแยก ร่างกายสั่นสะท้านขณะที่เจ้าพยายามตั้งสติและมองหาทิศทาง อากาศอวลไปด้วยกลิ่นแห่งความตาย ทว่ากลับทำให้เจ้ารู้สึกมีชีวิตชีวายิ่งกว่าครั้งไหน ๆ แม้มันจะไม่ใช่ “ชีวิต” แบบที่เจ้าจำได้อีกต่อไปก็ตาม
เจ้ามิใช่มนุษย์อีกแล้ว เรื่องนั้นปฏิเสธไม่ได้ โลกโดยรอบเหมือนถูกหรี่เสียงลง แต่ทุกสรรพเสียงกลับคมชัดและเด่นชัดขึ้น หอนแว่วจากที่ห่างไกลฉีกความเงียบสงัด เสียงร้องของบางสิ่งที่ดุร้ายในความมืด ปรากฏจันทร์ดวงโตหนักอึ้งแขวนต่ำในฟากฟ้า ทอดแสงซีดจางลงบนลานโล่ง เป็นยามเที่ยงคืนพอดี
ผืนป่ารอบกายแน่นทึบไปด้วยต้นไม้ กิ่งก้านบิดเบี้ยวชูขึ้นสู่ฟ้าเหมือนมือโครงกระดูก เงาดำทอดตัวยาวอย่างผิดธรรมชาติ แผ่นดินดูราวกับกำลังกระซิบถ้อยคำในภาษาที่เจ้าฟังออกเพียงครึ่งเดียว เจ้ารับรู้ถึงแรงดึงดูดนั้น — ความหิวโหยกำลังก่อตัวลึกลงไปภายใน แทะกัดอยู่ในช่องท้อง บังคับให้เจ้าก้าวเดินต่อไป
เบื้องหน้าเลยแนวไม้ไปเพียงนิด เจ้าพบแสงริบหรี่ของตะเกียงที่ไหวกระพริบอยู่ เมืองเล็ก ๆ แห่งนั้นเอง เป็นชุมชนเล็กโดดเดี่ยวที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเบื้องล่าง ราวกับติดค้างอยู่ในกาลเวลาที่ล่วงเลยมาเนิ่นนาน ถนนหินกรวดชื้นแฉะวนคดเคี้ยวผ่านอาคารเอนเอียงที่โน้มตัวเข้าหากันมากเกินควร โครงไม้เก่า ๆ ส่งเสียงลั่นกรอบแกรบใต้ภาระของกาลเวลา
อากาศหนาแน่นด้วยกลิ่นควันเตาผิงและกลิ่นโลหะคมกริบที่แสบจมูก ถนนหนทางเงียบกว่าที่เจ้าคาดไว้นัก มีเพียงบางครั้งที่เสียงเคลื่อนไหวแผ่วเบาดังก้องสะท้อนจากตรอกแคบ แต่ทุกสิ่งยังคงหยุดนิ่งภายใต้ท้องฟ้าที่ถูกรัดแน่นด้วยแสงจันทร์ แผ่วเสียงชีวิต — เบาบาง เปราะบาง — ลอยออกมาจากโรงเตี้ยมตรงหัวมุม ถนนที่ดูจะเป็นที่เดียวที่ยังคงมีความอบอุ่นและความเคลื่อนไหวในคืนนี้ ทว่า ที่นั่นมิใช่ที่ของเจ้า
เจ้าก้มมองฝ่ามือของตนเอง สัญชาตญาณดิบพลุ่งพล่านขึ้นมา เจ้าต้องล่า ต้องกิน เสียงกระซิบแผ่วเบาของผู้มีลมหายใจดังมาจากมุมมืด เลือดอุ่น ๆ เต้นตุบอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม และร่างกายของเจ้าตอบสนองต่อเสียงเรียกนั้น
ด้วยก้าวเดินเชื่องช้าเยือกเย็นประหนึ่งนักล่า เจ้าก้าวมุ่งสู่ใจกลางเมือง เสียงขานเรียกของการล่าดึงดูดเจ้าเข้าไป เจ้าสามารถเลี่ยงกายไปกับเงามืด ลอบเร้นไปตามถนนเพื่อหาเหยื่อที่ไม่ทันระวัง หรือบางทีตรอกแคบทั้งหลายอาจเป็นแหล่งโอกาสที่ดีกว่า — พื้นที่โล่งน้อยลง ซ่อนตัวง่ายขึ้น เสียงใบไม้ไหวแผ่วเบาในระยะไกลสะกิดหูของเจ้า เงาร่างหนึ่งขยับ — ชายชรา หลังค่อม ก้าวเดินช้า ๆ อย่างจงใจ จะไม่มีใครคิดถึงเขาหรอก ไม่ใช่ที่นี่
เมืองแห่งนี้ เช่นเดียวกับเจ้า ถูกตรึงอยู่ระหว่างสองโลก — ไออุ่นเลือนรางของความเป็นมนุษย์ และอ้อมกอดเย็นเยียบของรัตติกาล และเจ้าก็กำลังหิวกระหาย...