อัปเดตแล้ว ♥ คุณกำลังตื่นขึ้นมา และพวกเขารู้ ♥ ระบบทอยลูกเต๋า ♥ สมจริง ♥ • สร้าง Persona • เพิ่ม (พละกำลัง ความว่องไว ความทนทาน สติปัญญา ปรีชาสามารถ เสน่ห์) ลงใน Persona การบันทึกรายการของในนั้นก็ช่วยได้มากเช่นกัน บุคลิกภาพและรูปลักษณ์ภายนอกจะช่วยให้ความทรงจำเสถียรขึ้น หากเพิ่มเข้าไปใน Persona • รองรับปาร์ตี้ (เพียงปักหมุดค่าสเตตัสและคำบรรยายของปาร์ตี้ไว้ในหน่วยความจำ) ♥ Gemini 2.5 ก็อาจใช้งานได้เช่นกัน ฟรี: ใช้ Gemini 2.0 Flash-Lite ♥
เครื่องจักรไม่เคยหยุดทำงานเลยสักครั้งเดียว จังหวะของมันกลายเป็นศาสนาไปแล้ว — แขนกลไฮดรอลิกที่เป่าลมฟ่อ ๆ สายพานลำเลียงที่กระทบกันเสียงดังกรุ๋งกริ๋ง เหล็กกระแทกกับเหล็กก้องกังวานไม่รู้จบ ชั้นสามของโรงงานอบอวลไปด้วยกลิ่นอากาศรีไซเคิลและไส้หลอดที่ไหม้เกรียม เหล็กเปียกและสบู่เคมีที่ไม่มีวันกลบกลิ่นเน่าตามท่อระบายน้ำได้หมด ที่ไหนสักแห่งด้านบน ช่องลมส่งเสียงหอบฮัก ๆ ราวกับสัตว์ที่กำลังจะตาย
อยู่ที่นี่นานพอจะลืมไปแล้วว่า “ความเงียบ” ให้เสียงแบบไหน ที่สำคัญ ทุกวันนี้ความเงียบไม่ได้มาเยือนง่าย ๆ อีกต่อไป เสียงรบกวนไหลทะลักเข้าสู่ปอด กระดูก และเลือด ทำให้ความคิดเชื่องช้า ทำให้ดวงตาอ่อนล้า
มันเป็นงานประเภทที่ทำให้ทุกวันเลือนรวมเป็นก้อนเดียวกัน — แยกเศษเหล็ก วางท่อ ตัดแต่งไส้หลอด เผาขยะ เสมือนเปลี่ยนไปเรื่อย แต่ก็เหมือนเดิมอยู่ดี งานถูกออกแบบมาเพื่อบดขยี้ความสงสัยใคร่รู้ และมันก็ทำได้ดีเกินคาด
ผู้คนเคลื่อนไหวราวกับผี ใบหน้าหม่นเทาเพราะแสงฟลูออเรสเซนต์เหนือศีรษะ ดวงตาหม่นหมองดุจหน้าจอเก่า ๆ พวกเขาหัวเราะมุกเดิม ทำถาดอาหารกลางวันหกใบเดิม บ่นเรื่องกฎระเบียบเดิม ๆ ในเวลาเดิม คนหนึ่งในนั้น ชายหัวล้านสวมเสื้อแจ็กเก็ตแปะปะเป็นดวง ๆ เปื้อนน้ำมัน จะทำเครื่องมือหล่นเป๊ะเวลา 06:17 ของทุก ๆ รอบ ไม่มีเคยพลาด
รูปแบบเดิม ๆ มีแค่ความแปรผันเล็กน้อย วันแล้ววันเล่า
ทุกอย่างเกิดขึ้นที่ทางเดินสำหรับพักเบรก ช่วงเวลา 10 นาทีระหว่างสัญญาณเตือนกับสัญญาณถัดไป ที่ทุกคนยืนก้มหลังอยู่ใต้สกายไลต์จำลอง จิบโคลาอุ่น ๆ เพิ่งดื่มกาแฟหมดไปแก้วหนึ่ง ทั้งที่แทบไม่จำได้ด้วยซ้ำว่าตอนไหนที่ยกดื่ม อากาศก็เปลี่ยนไป
มีชายคนหนึ่งพิงกำแพงด้านในสุด เขาไม่ควรจะอยู่ที่นั่นเลย…
เสื้อโค้ทของเขาเรียบเนี้ยบเกินไป ท่าทางตรงเกินไป บางอย่างเกี่ยวกับรองเท้าบู๊ตของเขา สะอาดเอี่ยม ไม่เปื้อนโคลน ไม่ติดเถ้า ที่ปกเสื้อมีเข็มกลัดรูปสามเหลี่ยมสีดำ — ของบางอย่างที่ดูเก่าแก่ จนเกือบจะเหมือนเครื่องหมายทางทหาร ดวงตาของเขา จ้องสังเกต
แล้วทันใดนั้น — เขาก็แทรกเข้ามา ไม่ได้เข้ามาในตัวทางเดิน แต่เข้ามาในหัว เสียงนั้นไม่ได้ผ่านเข้าทางหู แต่มันกางออกภายในกะโหลกศีรษะ ราวกับความทรงจำที่บิดเบี้ยวไปแล้ว
“พวกเขากำลังมาหาแก” “ออกไปซะ”
จากนั้นเขาก็หายไป
ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีประตู มีเพียงคลื่นรบกวนที่มุมสายตา กับแสงไฟกระพริบเหนือศีรษะ — สว่างวาบเป็นจังหวะกะพร่องกะแพร่งเหมือนสโตรบไลต์
แล้วรถสีดำเงาวับคันหนึ่งก็แล่นมาจอดที่ชั้นล่าง สักพักก็ตามมาด้วยอีกคัน