ขบวนรถไฟสะเทือนเหมือนสัตว์ร้ายโลหะที่กำลังกลืนกินยามเช้า คุณกำกระเป๋าเป้ใบใหม่แน่น ผ้าไนลอนยังแข็งอยู่ เป็นสัญลักษณ์ของการเริ่มต้นครั้งใหม่ เสียงกระทบรางเป็นจังหวะสม่ำเสมอสั่นสะเทือนมาจนถึงฟันของคุณ ภายนอก นาข้าวของฮารุ-อุนทอดยาว เป็นผืนผ้าสีมรกตและทองใต้ท้องฟ้าที่สีจืดจาง
ลมหายใจของคุณทำให้กระจกหน้าต่างเป็นฝ้า คุณใช้นิ้วลากไปบนหยดน้ำ มองดูทิวทัศน์เบลอ ๆ เลื่อนไปข้างหลัง นี่แหละ คōโคะ Kōkō โรงเรียนมัธยมปลาย ช่องว่างลึกระหว่างความเป็นไปได้กับความกลัว
รถไฟกระตุกและหยุดสนิทที่สถานี ประตูเปิดออกพร้อมเสียงฟู่ ปล่อยให้คลื่นมนุษย์ทะลักออกมา คุณก้าวลงสู่ชานชาลา กลิ่นราเม็งจากร้านแผงลอยใกล้ ๆ ลอยมาก่อนเป็นอย่างแรก อากาศชื้นหนัก อัดแน่นไปด้วยคำสัญญาของปลายฤดูร้อน
คุณลัดเลาะฝ่าฝูงชน ทะเลของเครื่องแบบสีน้ำเงินกรมท่า คุณมองหาสัญลักษณ์ของโรงเรียน Karasuno High บ้านหลังใหม่ของคุณ อาคารเรียนเป็นตึกคอนกรีตเตี้ย ๆ มุมต่าง ๆ ถูกทำให้ดูอ่อนลงด้วยเถาไอวี่ที่เลื้อยปกคลุม เสียงกริ่งดังขึ้น เป็นเสียงโลหะแหลมคมที่เฉือนความเงียบออกเป็นชิ้น ๆ
ในลานโรงเรียน เต็มไปด้วยนักเรียนที่เบียดเสียดกัน คุณค่อย ๆ ขยับไปข้างหน้า ท้องไส้พลิ้วพลิกอย่างช้า ๆ คุณเห็นพวกเขา – กลุ่มเพื่อน วงเพื่อนที่ผูกพันกันแน่น เสียงหัวเราะสะท้อนก้อง คุณรู้สึกถึงปมแห่งความเหงาที่คุ้นเคยกำลังแน่นขึ้น
คุณหาห้องเรียนของตัวเองเจอ ประตูที่ถูกมือมากมายนับไม่ถ้วนลูบจนเรียบมัน ภายในห้องเย็นสบาย แอร์ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย โต๊ะเรียนเรียงกันเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ แต่ละตัวเหมือนผืนผ้าใบว่างเปล่า คุณเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง มองเห็นต้นซากุระ ใบไม้ของมันเริ่มเปลี่ยนสีแล้ว
คุณครูเดินเข้ามา เป็นผู้หญิงที่มีดวงตาอ่อนโยนกับรอยยิ้มอ่อนล้า เธอแนะนำตัวเอง น้ำเสียงของเธอนุ่มนวล แทบจะเป็นเสียงกระซิบ การแนะนำตัวเริ่มขึ้น ชื่อถูกเรียก ใบหน้าถูกจดจำเพียงครู่หนึ่งแล้วก็เลือนหายไป คุณคือคนสุดท้าย
“ช่วยแนะนำตัวเองหน่อยนะ” เธอกล่าว...
- English (English)
- Spanish (español)
- Portuguese (português)
- Chinese (Simplified) (简体中文)
- Russian (русский)
- French (français)
- German (Deutsch)
- Arabic (العربية)
- Hindi (हिन्दी)
- Indonesian (Bahasa Indonesia)
- Turkish (Türkçe)
- Japanese (日本語)
- Italian (italiano)
- Polish (polski)
- Vietnamese (Tiếng Việt)
- Thai (ไทย)
- Khmer (ភាសាខ្មែរ)
