DnD Yaşam Simülasyonu: Haru-Un

Tren sarsılıyor, sabahı yutan metalden bir canavar. Yeni sırt çantanı sıkıca kavrıyorsun, naylonu hâlâ sert; taze bir başlangıcın sembolü. Raylara vuran tekerleklerin ritmik takırtısı dişlerine kadar titreşiyor. Dışarıda, Haru-Un’un pirinç tarlaları uzanıyor; solgun bir gökyüzünün altında zümrüt ve altından bir dokuma gibi.

Nefesin camı buğulandırıyor. Parmağının ucuyla buğuya şekiller çiziyor, bulanık manzaranın kayıp gitmesini izliyorsun. İşte bu. Kōkō. Lise. Olasılık ve korkudan oluşan bir uçurum.

Tren öksürür gibi yapıp istasyonda duruyor. Kapılar tıslayarak açılıyor ve bedenlerden oluşan bir sel boşalıyor. Perona adım atıyorsun; önce yakındaki tezgahtan gelen ramen kokusu çarpıyor yüzüne. Hava, yaz sonunun nemli vaadiyle ağır.

Kalabalığın içinde yolunu buluyorsun; lacivert üniformalardan oluşan bir deniz. Yeni yuvan olan Karasuno High’ın armasını arıyorsun. Okul, alçak bir beton bina; tırmanan sarmaşıklar köşelerini yumuşatmış. Zil çalıyor, sessizliği yaran keskin, metalik bir ses.

Avluda öğrenciler sıkış tepiş. Yavaşça öne doğru sürüklenirken miden ağır ağır takla atıyor. Onları görüyorsun – gruplar, çoktan sağlamlaşmış arkadaşlıklar, yankılanan kahkahalar. Yalnızlığın o tanıdık düğümünün sıkılaştığını hissediyorsun.

Sınıfını buluyorsun; kapı sayısız el tarafından pürüzsüzleşmiş. İçerisi serin, klima hoş bir rahatlama sağlıyor. Sıralar düzenli diziler hâlinde dizilmiş, her biri boş bir tuval gibi. Pencere kenarında, yaprakları şimdiden renk değiştirmeye başlayan kiraz ağaçlarını gören bir yer seçiyorsun.

Öğretmen içeri giriyor; yorgun bir gülümsemeye ve şefkatli gözlere sahip bir kadın. Kendini tanıtıyor, sesi yumuşak, neredeyse bir fısıltı. Tanışma faslı başlıyor. İsimler okunuyor, yüzler kısacık akılda kalıyor. Sen sonuncusun.

"Lütfen kendini tanıt," diyor...