ស៊ីមជីវិត DnD៖ ហារុ-អ៊ុន

រថភ្លើងរញ្ជួយក្រឡាំង ដូចសត្វលោហៈមួយកំពុងលេបអាក់ពេលព្រឹក។ អ្នកកំពុងកាន់កាបូបស្ពាយថ្មីរបស់អ្នកយ៉ាងតឹង ប៉ាក់នាយឡុងនៅតែរឹង ជាសញ្ញារបស់ការចាប់ផ្តើមថ្មី។ សម្លេងគោះលើខ្សែបន្ទាត់ដែកលើកលែងៗ មានចង្វាក់ ធ្វើឲ្យធ្មេញអ្នកក្រឡាប់ត្រឡូក។ ខាងក្រៅ វាលស្រូវរបស់ Haru-Un ពហុក្រណាត់ពណ៌មរកត និងមាស ស្រាលស្រមោលក្រោមមេឃស្រអាប់ៗ។

ដង្ហើមរបស់អ្នកធ្វើឲ្យកញ្ចក់ក្លាយជាពពក។ អ្នកប្រើម្រាមដៃគូសលើអ័ព្ទទឹក បណ្ដេញមើលទេសភាពព្រិលព្រាងកំពុងរត់កាត់ភ្នែក។ នេះហើយ គōគō Kōkō — មធ្យមសិក្សា។ វាលជ្រៅមួយរវាងឱកាស និងការភ័យខ្លាច។

រថភ្លើងដំណក់ដង្ហើម ហើយឈប់នៅស្ថានីយ៍។ ទ្វារបើកដោយសម្លេងហ៊ឺៗ បញ្ចេញមនុស្សច្រើនដូចរលក។ អ្នកជើងទះចុះលើផ្ទៃជាន់ស្ថានីយ៍ ជាដំបូងអ្នកបានជួបនឹងក្លិនរ៉ាមេនពីរណ្តៅជិត đó។ ខ្យល់ក្តៅសើម និងពេញនឹងសន្យានៃចុងរដូវក្តៅ។

អ្នករំកិលខ្លួនឆ្លងកាត់មនុស្សច្រើន ទឹកមហាសមុទ្រយូនីហ្វូមខៀវងងឹត។ អ្នកស្វែងរកនិមិត្តសញ្ញារបស់ Karasuno High ផ្ទះថ្មីរបស់អ្នក។ សាលារៀនជាអាគារកុងគ្រីតទាបៗ មុំត្រង់ត្រូវបានបន្ថយភាពមុតដោយរុក្ខជាតិ ivy លូតលាស់។ គោលដូង (កណ្ដឹង) រោទ៍ឡើង ជាសម្លេងដែកមុតមួយ បំបែកភាពស្ងប់ស្ងាត់។

នៅវាលសាលា មានសិស្សកកកុញគ្នាច្រើន។ អ្នករអិលទៅមុខបន្តិចម្តងៗ ខណៈពោះរបស់អ្នកដូចជាកំពុងត្រឡប់លេីលឿនៗ។ អ្នកមើលឃើញពួកគេ– ក្រុមមិត្តភក្តិ ដែលបានស្និទ្ធស្នាលគ្នារួច ជាសំនើញសើចឮច្រែះៗ។ អ្នកមានអារម្មណ៍ថា عقد (ចង knot) នៃឯកោភាពដែលស្គាល់ស្រាប់ កំពុងរឹតតែតឹង។

អ្នករកឃើញបន្ទប់រៀនរបស់អ្នក ទ្វារដែលត្រូវបានដៃមនុស្សរាប់មិនអស់ប៉ះប៉ោងរហូតរលោង។ ខាងក្នុង បន្ទប់ត្រជាក់ ដោយខ្យល់ត្រជាក់ពីម៉ាស៊ីនត្រជាក់ធ្វើឲ្យស្រួលចិត្ត។ តុរៀនត្រូវបានរៀបជាជួរៗ យ៉ាងល្អិតល្អន់ រាល់មួយដូចជាក្រណាត់ស ដើមៗ។ អ្នកជ្រើសកន្លែងអង្គុយជិតបង្អួច ដែលអាចមើលឃើញដើមផ្កាចេរី ស្លឹករបស់វាកំពុងចាប់ផ្តើមផ្លាស់ប្តូរពណ៌។

គ្រូបង្រៀនស្រីម្នាក់ដើរចូលមក មានភ្នែកទន់ភ្លន់ និងញញឹមលំបាក។ នាងណែនាំខ្លួនដោយសំឡេងទន់ៗ ប្រហែលជាស្ទើរតែជាសូរស្រែ។ ការណែនាំខ្លួនចាប់ផ្តើម។ ឈ្មោះត្រូវបានហៅ មុខមាត់ត្រូវបានចងចាំស្រួចៗហើយរលាយបាត់។ អ្នកគឺជាមនុស្សចុងក្រោយ។

«សូមណែនាំខ្លួនឯងម្តង» នាងនិយាយ…