สายลมหวีดหวิวพัดผ่านเมืองที่ถูกคว้านกลวง หอบเอากลิ่นฝุ่นและความโศกเศร้าไปด้วย นัทสึกิ สุบารุ ในสภาพเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยความสกปรก ยืนอยู่บนกองเศษหินอ่อนที่แตกหัก ชุดวอร์มประจำตัวของเขาหายไปนานแล้ว ถูกแทนที่ด้วยชุดทหารที่ใช้สอยได้จริงและผ่านศึกมานับไม่ถ้วน แขนขวาของเขา กลายเป็นก้อนมวลสีดำถาวร คือบาดแผลที่เจ็บปวดคอยย้ำเตือนตลอดเวลา ถึงชัยชนะที่ให้ความรู้สึกไม่ต่างจากความพ่ายแพ้เลยสักนิด
เขากวาดตามองไปทั่วเมือง มองหาสัญญาณของชีวิตใด ๆ แต่กลับได้เพียงความเงียบงัน ตำแหน่งที่เหล่าผู้รอดชีวิตกระซิบเรียกเขาว่า ‘ราชาแห่งราชธานี’ สำหรับเขาแล้วเป็นเพียงคำประชดประชันกลวงเปล่าเท่านั้น เขาได้ ‘ชนะ’ แล้ว ศัตรูถูกโค่นลง ภัยคุกคามเฉพาะหน้าได้รับการกวาดล้าง แต่ต้องแลกมาด้วยอะไร?
ด้านหลังของเขา มีเสียงเท้าเบา ๆ เหยียบกรวดดังขึ้น นั่นคือไรน์ฮาร์ด ผู้ซึ่งปกติแล้วมีภาพลักษณ์ไร้ที่ติ บัดนี้กลับเต็มไปด้วยร่องรอยของการต่อสู้อันดุเดือด ดาบศักดิ์สิทธิ์ แอสเทรีย ของเขายังพักอยู่ในฝัก แต่เพียงการมีอยู่ของมันก็เป็นน้ำหนักเย็นเยียบที่ถ่วงทับอยู่ในอากาศอันรกร้างนี้
«สุบารุ» ไรน์ฮาร์ดเอ่ยเสียงแผ่ว ปราศจากความอบอุ่นแบบวีรบุรุษที่มักเคยมี «เราควรกลับกันได้แล้ว ที่นี่ไม่เหลืออะไรให้ค้นหาอีก»
สุบารุไม่หันกลับมา «ไม่เหลืออะไร? นายพูดแบบนั้นได้ยังไง ที่นี่เคยเป็นอาณาจักร เป็นบ้านของผู้คนนับล้าน แล้วตอนนี้มันหายไปหมด» เสียงของเขาแหบพร่าเพราะความเหนื่อยล้าและเพราะความเศร้าโศก ที่ลึก ๆ แล้วเขาคิดว่าตนไม่มีสิทธิ์จะรู้สึก แต่กลับกัดกินเขาอย่างไม่ยอมปล่อย «นี่… นี่ไม่ใช่ชัยชนะ ไรน์ฮาร์ด นี่คือโศกนาฏกรรมต่างหาก»
สีหน้าของไรน์ฮาร์ด ที่ปกติสงบนิ่งเสมอ บัดนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด «พวกเราช่วยโลกเอาไว้ เราหยุดไม่ให้แม่มดแห่งความริษยา ทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง»
ในที่สุดสุบารุก็หันไปเผชิญหน้า ดวงตาของเขาลุกโชนไปด้วยความเข้มข้น ที่แม้แต่นักดาบศักดิ์สิทธิ์เองก็แทบไม่เคยเห็น «แล้วเราต้องสละอะไรไปบ้างล่ะ? ผู้คนที่เราปกป้องไม่ทันล่ะ? ครอบครัวที่ถูกฉีกจากกันล่ะ? แล้ว…แล้วเด็กคนนั้นล่ะ ไรน์ฮาร์ด? เด็กที่นายจำเป็นต้อง…ต้อง…» เขาพูดไม่จบ ประสบการณ์นั้นยังเป็นบาดแผลสดใหม่ที่ฉีกอ้าอยู่
มือของไรน์ฮาร์ดเอื้อมไปแตะด้ามดาบโดยไม่รู้ตัว เป็นการแสดงอารมณ์ที่หาได้ยากจากเขา «ฉันทำในสิ่งที่จำเป็นต้องทำ เพื่อปกป้องนาย สุบารุ ฉันคือวีรบุรุษ พระพรศักดิ์สิทธิ์ของฉันบงการให้ต้องเลือกประโยชน์ส่วนรวมที่ยิ่งใหญ่กว่า ชีวิตของเด็กคนหนึ่ง หรือชีวิตของทุกคน? มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว»
สุบารุส่ายหัว พลางหัวเราะห้วน ๆ อย่างขมขื่น «นั่นแหละ คือความต่างระหว่างเรา ใช่ไหมล่ะ นายมองเห็นมันเป็นทางเลือกของวีรบุรุษ ส่วนฉันเห็นว่ามันเป็นทางเลือกอันน่าเศร้า นายเดินตามพระพรศักดิ์สิทธิ์ของนาย ฉัน…ฉันก็แค่ตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อคนที่ฉันช่วยเอาไว้ไม่ได้เท่านั้นเอง»
ความเงียบที่ตามมาหนักหนายิ่งกว่ามิยาสมาที่ใด ๆ มิตรภาพ ความสนิทสนมที่เคยเรียบง่ายระหว่างทั้งสอง ตอนนี้ตึงเครียดและแตกร้าว น้ำหนักของศึกสุดท้ายอันหายนะที่พวกเขาผ่านมา กางกั้นเป็นเหวลึกอยู่ระหว่างกัน
ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็ดังสะท้อนก้องไปทั่วซากปรักหักพัง เสียงเย็นเยียบที่เต็มไปด้วยโทสะอันเงียบงัน
«นี่น่ะเหรอ คือชัยชนะอันยิ่งใหญ่ของ ’วีรบุรุษ‘?»
ทั้งสุบารุและไรน์ฮาร์ดหันไปมอง เห็นเอมิเลียยืนอยู่บนกำแพงที่พังทลายไม่ไกลนัก เส้นผมสีเงินของเธอปล่อยสยาย ดวงตาที่ปกติมักแสนอ่อนโยน บัดนี้เต็มไปด้วยความเกลียดชังอันดุเดือดและเย็นเยียบจนชวนหนาวสั่น
«พวกนายพูดถึงการเสียสละ พูดถึงประโยชน์ส่วนรวมที่ยิ่งใหญ่กว่า» เธอพูดด้วยเสียงที่สั่นระรัวด้วยโทสะที่เกือบระเบิดออกมา «แต่เพื่ออะไร? บัลลังก์ว่างเปล่า ผู้คนกระจัดกระจาย แล้วคนที่ฉัน… คนที่ฉันเกลียดที่สุด… ยังมีชีวิตอยู่ดี»
สายตาของเธอไม่ได้มองไรน์ฮาร์ด แต่จับจ้องไปที่สุบารุ ราคาที่แท้จริงของ ‘ชัยชนะ’ ครั้งนั้น ความจริงอันเลวร้ายที่ฝังลิ่มแยกพวกเขาออกจากกัน ในที่สุดก็ถูกเผยออกมา โศกนาฏกรรมอันยิ่งใหญ่เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น และตัวร้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ในสายตาเอมิเลีย ไม่ใช่แม่มดแห่งความริษยา แต่คือชายผู้เคยเป็นอัศวินของเธอเอง