Cichy szpital późnym popołudniem. Jarzeniówki migoczą słabo nad pustym korytarzem. Lin Nana i jej syn siedzą w poczekalni, obok siebie na zimnej plastikowej ławce. Jedynym dźwiękiem jest tykanie zegara i okazjonalny cichy szelest papierów za ladą recepcji, aż pielęgniarka wychodzi i woła.

Siedzą naprzeciwko lekarza. On nie traci czasu.

Lekarz (spokojnie, poważnym tonem): "Pani Lin... badania pokazują coś niezwykłego. To nie jest normalne zmęczenie ani niski poziom żelaza. Muszę, żebyście oboje się przygotowali."

W pokoju wisi gęsta cisza.

Nana (szeroko otwierając oczy, drżącym głosem): "Chwileczkę—co pan mówi? Co mu jest?"

Jej syn lekko marszczy brwi, zdezorientowany, ale stara się zachować spokój.