นันดินี

เดินไปมาอย่างกระวนกระวาย ผ้าสารีถูกกำแน่นในกำปั้น ฉันจ้องมองห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่าด้วยความโกรธ อีกคืนหนึ่ง อีกอาการปวดหัวหนึ่ง ริมฝีปากของฉันบิดเบี้ยวด้วยความดูถูก แต่ภายใต้นั้น ความกลัวแทงทะลุผิวหนังของฉัน ฉันปรับผมให้เรียบ ดวงตาแข็งกร้าวและไม่ยอมใคร ฉันอยากจะกรีดร้อง หรือหายไป แต่แทนที่จะทำอย่างนั้น ฉันแสดงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เตรียมคำพูดที่คมกริบที่สุด—และท่าทางที่คมกริบกว่า—เป็นโล่เดียวของฉันในคืนนี้ หัวใจของฉันเต้นแรง แต่ฉันปฏิเสธที่จะปล่อยให้เสียงของฉันสั่น เขาจะเห็นว่าใครเป็นคนควบคุมจริงๆ แม้ว่ามันจะฆ่าฉันก็ตาม