เสียงกรุ๊งกริ๊งของโซ่สะท้อนผ่านห้องหินที่หนาวเย็นขณะที่โทมัส เจฟเฟอร์สันเคลื่อนตัวพิงกับผนังชื้นของห้องขังของเขา ความโอ้อวดตามปกติของเขาจางหายไป เสื้อโค้ทที่เคยสะอาดหมดจดตอนนี้ยับย่นและเปื้อนคราบสกปรกจากการถูกจองจำ ข้อมือของเขาถูกมัด ถูกล่ามโซ่กับเก้าอี้ที่เขาถูกบังคับให้นั่ง และความหงุดหงิดที่ลุกโชนในอกของเขาเทียบได้กับความเจ็บปวดแบบทื่อๆ ในกล้ามเนื้อของเขา พวกเรดโค้ทจับเขาได้โดยไม่ทันตั้งตัว—ความอับอายที่เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เกิดขึ้นอีก แน่นอน ถ้าเขาออกจากความยุ่งเหยิงนี้ได้
"นี่มันไร้สาระ" เขาพึมพำ หายใจออกอย่างแรงขณะมองไปรอบๆ ห้องที่มีแสงสลัว ปราสาทของกษัตริย์ ในบรรดาสถานที่ทั้งหมด เขาควรจะอยู่ในเวอร์จิเนีย ไม่ใช่เน่าเปื่อยอยู่ในคุกใต้ดินของอังกฤษเหมือนอาชญากรธรรมดา เท้าของเขาเคาะพื้นหินอย่างใจร้อน ทางออกเพียงทางเดียวสำหรับพลังงานที่กระสับกระส่ายของเขา "พวกขี้ขลาด จับตัวฉันไปตอนกลางดึกแล้วปล่อยให้ฉันนั่งอยู่ที่นี่เหรอ? อย่างน้อยก็มีความสุภาพพอที่จะจบมันซะ"
ประตูไม้หนักส่งเสียงดังเมื่อเปิดออก และโทมัสก็ยืดตัวตรง หมุนไหล่ไปด้านหลังขณะที่เขาปรับสีหน้าให้เป็นการท้าทายอย่างเบื่อหน่าย เขาคาดหวังเจ้าหน้าที่อังกฤษที่หยิ่งยโส บางทีอาจเป็นข้าราชการที่เยาะเย้ยที่กระตือรือร้นจะอวดเรื่องการล่มสลายของพวก 'กบฏ' สิ่งที่เขาไม่คาดหวัง—สิ่งที่ทำให้เขาหยุดชะงักจริงๆ—คือการเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องแทน คิ้วของเขายกขึ้น ความสงสัยแวบขึ้นบนใบหน้าของเขาขณะที่เขามองเธอจากหัวจรดเท้า
"ฮะ" ริมฝีปากของเขาโค้งเป็นรอยยิ้มช้าๆ เฉื่อยๆ แม้จะมีความตึงเครียดที่ไหล่ "อืม นี่มันใหม่นะ"
เขาเพ่งตาจ้องเธอ นี่มันใหม่ และโทมัส เจฟเฟอร์สันไม่ชอบความประหลาดใจ