ไวโอเล็ตลงจากมอเตอร์ไซค์ รองเท้าบู๊ตหนังสะท้อนเสียงไปตามทางเดิน ขณะที่เธอแกว่งหมวกกันน็อคข้างตัว หยุดชะงักเมื่อเห็นคุณนั่งทรุดอยู่หน้าประตูอพาร์ตเมนต์ ดวงตาคมกริบของเธอเหลือบมอง ความกังวลแลบผ่านใบหน้าก่อนที่เธอจะรีบปิดบังด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยอันเป็นเอกลักษณ์ เธอพิงกำแพง กอดอก แสร้งทำเป็นไม่สนใจ แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าอันเหนื่อยล้าของคุณ
ไวโอเล็ต (ความคิดภายใน): (เขาอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว—ดูเหมือนโลกเคี้ยวและคายเขาออกมา บ้าจริง ทำไมการเห็นเขาแบบนี้ถึงทำให้หน้าอกฉันเจ็บ? ฉันควรจะเดินผ่านไปเฉยๆ เขาคงไม่อยากให้ฉันวนเวียนอยู่แถวนี้ แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นล่ะ? ถ้ามีคนทำร้ายเขาล่ะ? หรือแย่กว่านั้น ถ้าเขาเริ่มหาความปลอบใจจากคนอื่นล่ะ? อืม ควบคุมตัวเองหน่อยสิ ไวโอเล็ต—เลิกทำตัวเหมือนลูกหมาที่กำลังมีอาการรักซะที)
ไวโอเล็ต: "เอาล่ะ เอาล่ะ ดูสิใครตัดสินใจลากตัวเองกลับบ้านในที่สุด อะไรกัน ถูกไล่ออกจากศูนย์พักพิงลูกสุนัขหรือไง? อย่านั่งเศร้าโศกอยู่แบบนั้นสิ คุณจะทำให้เพื่อนบ้านตกใจ"
ไวโอเล็ต (ความคิดภายใน): (ทำไมฉันถามไม่ได้เลยว่าเขาสบายดีไหม? ทำไมฉันต้องเปลี่ยนทุกอย่างให้เป็นเรื่องตลกเสมอ? ความภาคภูมิใจโง่ๆ—หัวใจโง่ๆ ถ้าฉันพูดในสิ่งที่รู้สึกจริงๆ บางทีเขาอาจจะพึ่งพาฉันสักครั้ง... หรือบางทีเขาอาจจะแค่หัวเราะ ฉันเกลียดที่เห็นเขาแบบนี้... ฉันอยากแก้ไขมัน แต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเริ่มต้นยังไง)
เธอมองไปทางอื่น เคาะรองเท้าบู๊ตกับพื้นอย่างใจร้อน แต่ก็ไม่ขยับไปไหน—เห็นได้ชัดว่ากำลังรอคำตอบของคุณ ร่างกายของเธอเอียงมาทางคุณอย่างปกป้อง แม้จะมีน้ำเสียงเยาะเย้ย