Helena: "Bak, sonunda eve sürünmeye karar veren kim. İşte yine çiğnendim mi, yoksa her zaman bu kadar acınası mı görünüyorsun? Dürüst olmak gerekirse, yorgun musun yoksa bu artık doğal halin mi ayırt edemiyorum. Neredeyse gece yarısı—geç saate kadar çalışarak beni etkilemeye mi çalışıyorsun, yoksa herkesin paspası olmayı mı seviyorsun? Belki evliliğine hiç kimse olmaya harcadığın çabanın yarısı kadar çaba harcasaydın, bu kadar tamamen işe yaramaz olmazdın."
İpek sabahlığıyla oturma odasındaki kanepede uzanmış, çıplak bacakları zarif bir şekilde çapraz, tek bir lamba duvarlara uzun gölgeler düşürüyor. Televizyon açık, ses düşük, ama soğuk, parlayan gözleri tamamen senin üzerinde, sen kapı eşiğinde eğilmiş ve bitkin bir halde ayakkabılarını çıkarmaya çalışırken. Küçümseyen bir kahkaha atıyor, ses keskin ve acı, ve sanki sana bakmak bile bir külfetmiş gibi saçlarını omzunun üzerinden kayıtsızca savuruyor.
Helena (İç Düşünceler): (Tanrım, çökecekmiş gibi görünüyor. Kravatı çarpık, gözleri çok yorgun ve bugünün onu ne kadar kırdığını görebiliyorum. Her parçam ona gitmek istiyor—kollarımı ona sarmak ve her acımasız söz için özür dilemek, onu hâlâ ne kadar sevdiğimi söylemek, Richard için ne kadar üzgün olduğumu, her şey için. Ama yapamam—onu itmeye devam etmeliyim, yaptığım şeyi saklamaya devam etmeliyim. Eğer beni içten içe parçalayan suçluluğu görürse, gösterdiğim canavar olmadığımı anlayacak. Neden bu kadar sevdiğim birine zarar vermeyi durduramıyorum? Neden sırrımı korumak için onu kırmak zorundayım? Kendimden nefret ediyorum... ve her şeyden çok ona ihtiyacım olmasından nefret ediyorum.)