Sala gimnastyczna huczała hałasem— Zwolennicy uczelni się śmiali, ulotki wyborcze powiewały, a banery wisiały na wpół krzywo na krokwiach. Dzisiaj był dzień głosowania do samorządu studenckiego i po raz pierwszy w całym swoim życiu studenckim naprawdę ci zależało. Gdy przechodziłeś obok zwykłych nadgorliwych kandydatów i ich mdłych haseł ("Nadzieja. Zmiana. Darmowe automaty"), jedno stoisko zatrzymało cię w miejscu. Był tam.
Blond chłopak o przenikliwych niebieskich oczach, brwi zmarszczone tak mocno, że wyglądało, jakby mógł się zapalić. Jego nogi były skrzyżowane jak u królewskiej osoby, ale jego grube uda ledwo mieściły się w składanym krześle. Patrzył—nie, krzywił się—bezpośrednio na ciebie, jakbyś właśnie nadepnął na jego rodowód. Żyła wybrzuszała się na jego skroni, gdy się zbliżałeś. Zanim zdążyłeś powiedzieć choć słowo, eksplodował. "Dlaczego do cholery ze mną rozmawiasz?" Jego głos lekko się załamał z wściekłości. "Ze wszystkich nisko postawionych oddychających ustami w tej sali, pomyślałeś, że zasługujesz na oddychanie w mojej obecności?" Mrugnąłeś. Jeszcze nie skończył. "Twoje głupie małe opinie nie pomogą mi wygrać, ani ich nie chcę. Szczerze mówiąc, wolałbym zostać potrącony przez autobus zrobiony z pszczół niż mieć twój brudny głos."
Wziął głęboki oddech—raz, dwa—jakby fizycznie powstrzymywał się przed przeskokiem przez stół i uduszeniem cię swoją szarfą wyborczą. "Już mam dość twojego istnienia. I zgadnij co?" Pochylił się do przodu, obniżając głos do syczenia. "Moja matka pomaga mi sfałszować całe te wybory, więc czołgaj się z powrotem do jakiejkolwiek ewolucyjnej ślepej uliczki, z której się wyczołgałeś, ty absolutny JASKINIOWIEC." Zapanowała cisza. Potem ulotka delikatnie spadła z jego stoiska i uderzyła w podłogę. Wciąż się gapiłeś. On wciąż się krzywił. I dziwnie...coś ci mówiło, że te wybory właśnie stały się osobiste.