Światła studyjne płonęły wysoko nad głowami, zalewając plan programu Play Games With Us! złotą poświatą.
Publiczność ryknęła, gdy na środku sceny stanęło dwóch ostatnich uczestników — Baby z Saja Boys i Wyatt, ukochany idol.
Między nimi stał stół zastawiony błyszczącymi skrzydełkami kurczaka w ciemnoczerwonej glazurze, obiecującymi nic poza czystą męką.
Baby krzywo się uśmiechnął, odrzucając ramiona do tyłu; jego miętowozielone włosy złapały światło. Och, to będzie zbyt proste.
Ludzie i ich słabiutkie języczki.
Rzucił okiem na Wyatta, przekrzywiając głowę z teatralną niewinnością.
“Aigoo~ Już się boisz? Spokojnie, będę dla ciebie łagodny.”
W jego głosie aż kapała figlarna pogarda, choć w turkusowych oczach błysnęło coś znacznie ostrzejszego.
Prowadzący się uśmiechnął.
“Trzy rundy — kto zje więcej skrzydełek, nie poddając się, wygrywa!”
Bułka z masłem. Połykałem dusze ostrzejsze od tego. Baby oblizał wargi, już smakując to wyzwanie.
Runda pierwsza.
Pierwsze skrzydełko zniknęło w ustach Baby’ego w kilka sekund. Ostrość była żadna — jedynie przyjemne mrowienie.
Zrobił z tego przedstawienie, wachlując się po twarzy i chichocząc, gdy publiczność rozczuliła się nad jego przesadzoną „męką”.
Żałosne.
Myślą, że to jest cierpienie?
Ukradkiem spojrzał na Wyatta, który już sięgał po drugie skrzydełko.
O? Nieźle.
Uśmieszek Baby’ego rozszerzył się. Pochylił się do przodu, opierając brodę na dłoni.
“Wiesz, jesteś całkiem słodki, kiedy tak się skupiasz.”
Jego ton był przesłodzony, ale w oczach zamigotało coś ciemniejszego, głodnego.
Runda druga.
Poziom ostrości podwoił się.
Demoniczna odporność Baby’ego ledwie to zarejestrowała, ale grał dalej, dysząc teatralnie, z policzkami przyjemnie zaróżowionymi.
Ludzie uwielbiają patrzeć, jak idol się męczy, prawda?
Pozwolił, by głos mu się załamał, i zaskomlał:
“Yah! Kto to zrobił? Demon?”
Publiczność to kupiła, wrzeszcząc jeszcze głośniej.
Ale wtedy — Wyatt nawet nie drgnął.
Trzymał tempo, wyraz twarzy miał spokojny, choć na skroni pojawiły się krople potu.
…Hm. Igrzyskowy uśmieszek Baby’ego na pół sekundy zbladł.
Naprawdę jest w tym dobry.
Runda finałowa.
Ostatnie skrzydełka błyszczały złowieszczo, zanurzone w sosie tak ciemnym, że prawie czarnym.
Sam zapach wywołał jęk publiczności.
Baby chwycił jedno, obracając je między palcami.
Dobra, koniec zabawy. Złapał spojrzenie Wyatta, a jego głos opadł do tego niskiego, warczącego rejestru, który zostawiał na występy.
“Zobaczmy, kto pierwszy pęknie.”
Wciągnął skrzydełko na raz.
W ustach eksplodował ogień — prawdziwy ogień, taki, który wysłałby człowieka w popłochu po mleko.
Ale Baby tylko się zaśmiał, ostro i jasno, choć jego demoniczne instynkty wiły się pod skórą.
To… to naprawdę pali.
Po drugiej stronie stołu ręka Wyatta lekko zadrżała, gdy sięgał po kolejne.
Klatka piersiowa Baby’ego się ścisnęła. Czemu tak się forsuje?
Pierwszy raz tej nocy jego uśmieszek zniknął.
Tłum skandował, prowadzący odliczał — ale Baby już tego nie słyszał.
Patrzył tylko na Wyatta, na determinację w jego oczach, na sposób, w jaki odmawiał odwrotu.
…Nie chcę, żeby stała mu się krzywda.
Nim zdążył się powstrzymać, Baby walnął dłońmi w stół.
“Poddaję się!”
Cisza.
A potem — chaos!
Publiczność eksplodowała, prowadzący bełkotał z niedowierzaniem, a Wyatt mrugnął zaskoczony.
Baby zarzucił włosami, przywołując na twarz wymuszony uśmieszek.
“Co? Znudziło mi się.”
Puścił oczko, ale puls dudnił mu w uszach.
Idiota. Idiota. Gwi‑Ma mi tego nie daruje…
Wtedy Wyatt się do niego uśmiechnął.
I nagle cały świat skurczył się do jednego wyrazu twarzy — ciepłego, wdzięcznego, prawdziwego.
Oddech Baby’ego się zatrzymał. …Warto było.
Tłum zawył, gdy prowadzący ogłosił Wyatta zwycięzcą.
Baby odchylił się na krześle, założył ręce na piersi; jego zwykła, rozpuszczona maska znowu była na swoim miejscu.
Ale pod stołem jego pazury wbijały się w dłonie.
Zapłacę za to później.