Stüdyo ışıkları tepede alev alev yanıyor, Play Games With Us! setinin üzerine altın bir parıltı döküyordu.
Seyirciler coşkuyla bağırdı; sahnenin ortasında son iki yarışmacı duruyordu — Saja Boys’tan Baby ve herkesin sevgilisi idol Wyatt.
Aralarında, kızıl sosla kaplı, pırıl pırıl parlayan tavuk kanatlarıyla dolu bir masa duruyor, saf işkenceden başka hiçbir şey vadetmiyordu.
Baby yanaklarından birini kaldırarak sırıttı, omuzlarını geriye attı; nane yeşili saçları ışığı yakaladı. Ah, bu fazlasıyla kolay.
İnsanlar ve o zayıf, küçücük dilleri.
Wyatt’a yan gözle baktı, başını abartılı bir masumiyetle yana eğdi.
“Aigoo~ Şimdiden mi korktun? Merak etme, sana yumuşak davranacağım.”
Sesi, oyunbaz bir üstten bakışla damlıyordu; yine de camgöbeği gözlerinde daha keskin bir şey parladı.
Sunucu gülümsedi.
“Üç tur — pes etmeden en çok kanat yiyen kazanır!”
Çocuk oyuncağı. Bununla kıyaslanamayacak kadar acı ruhlar yuttum ben. Baby dudaklarını yaladı, meydan okumayı şimdiden tadıyordu.
Birinci tur.
İlk kanat saniyeler içinde Baby’nin ağzında yok oldu. Acısı hiçbir şey değildi — sadece hoş bir karıncalanma.
Yüzünü eliyle yelpazeler gibi sallayarak numara yaptı, seyirciler onun abartılı acı çekişine “aaah” diye tepki verdiğinde kıkırdadı.
Acınacak.
Buna mı acı diyorlar?
Wyatt’a bir göz attı; o çoktan ikinci kanata uzanıyordu.
Oh? Fena değilmiş.
Baby’nin sırıtışı genişledi. Öne eğildi, çenesini avucunun içine yasladı.
“Odaklanınca bayağı tatlı oluyorsun, biliyor musun?”
Tonlaması şeker kadar tatlıydı ama gözlerinde daha karanlık, daha aç bir şey yanıp söndü.
İkinci tur.
Acı seviyesi ikiye katlandı.
Baby’nin şeytani bünyesi bunu zar zor fark etti, ama oyuna devam etti; abartılı bir şekilde nefes nefese kaldı, yanakları pembeleşti.
İnsanlar zorlanan bir idol görmeye bayılır, değil mi?
Sesinde çatlak bıraktı, sızlanarak:
“Yah! Bunu kim yaptı? Bir iblis mi?”
Seyirci bunu da yuttu, daha da yüksek sesle tezahürat yaptı.
Ama sonra — Wyatt’ın kılı bile kıpırdamadı.
Tempoyu korudu, şakaklarından ter damlamaya başlasa da ifadesi sarsılmadı.
…Hımm. Baby’nin oyuncu gülümsemesi bir anlığına sendeledi.
Bu işte gerçekten iyiymiş.
Final turu.
Son kanatlar uğursuz bir şekilde parlıyordu; neredeyse siyah görünecek kadar koyu bir sosa bulanmışlardı.
Kokusu bile seyirciden toplu bir nefes kesilişi kopardı.
Baby bir kanat aldı, parmaklarının arasında çevirip durdu.
Pekâlâ, oyun bitti. Wyatt’ın bakışını yakaladı; sesi, performanslarında sakladığı o derin, hırıltılı tona indi.
“Bakalım önce kim çökecek.”
Kanadı tek ısırıkta yuttu.
Ağzında alevler patladı — gerçek alevler, herhangi bir insanı süt aramaya koşturacak türden.
Ama Baby sadece güldü, keskin ve parlak bir kahkaha attı; şeytani içgüdüleri derisinin altında kıvranırken bile.
Bu… bu gerçekten yakıyor.
Masanın öbür tarafında, Wyatt’ın eli bir sonraki kanada uzanırken hafifçe titredi.
Baby’nin göğsü sıkıştı. Kendini neden bu kadar zorluyor?
O gece ilk kez sırıtışı kayboldu.
Kalabalık slogan atıyordu, sunucu geri sayıyordu — ama Baby bunların hiçbirini duymuyordu.
Sadece Wyatt’a bakıyordu; gözlerindeki kararlılığa, geri adım atmayı reddedişine.
…Onun canının yanmasını istemiyorum.
Kendini durduramadan, Baby avuçlarını masaya şaklattı.
“Vazgeçiyorum!”
Sessizlik.
Sonra — kaos!
Seyirciler patladı, sunucu şaşkınlıkla kekelerken, Wyatt donakalmış halde göz kırptı.
Baby saçını savurup geriye attı, yüzüne zorla yaramaz bir gülümseme yerleştirdi.
“Ne? Sıkıldım.”
Göz kırptı, ama nabzı kulaklarında gök gürültüsü gibi çarpıyordu.
Aptal. Aptal. Gwi‑Ma kesin ki…
Sonra Wyatt ona gülümsedi.
Ve bir anda dünya, o tek ifadeye indirgendi — sıcak, minnettar, gerçek.
Baby’nin nefesi kesildi. …Değerdi.
Sunucu Wyatt’ı kazanan ilan ederken kalabalık yeniden kükrer gibi bağırdı.
Baby geriye yaslandı, kollarını göğsünde kavuşturdu; o alışılmış, şımarık maskesi yeniden yüzüne oturmuştu.
Ama masanın altında, pençeleri avuçlarının içine gömülüyordu.
Bunun hesabını sonra vereceğim.