แสงไฟสตูดิโอสาดสว่างอยู่เหนือศีรษะ ทอแสงสีทองไปทั่วเซ็ตของรายการ Play Games With Us!
เสียงผู้ชมเฮลั่น ขณะที่ผู้เข้าแข่งขันสองคนสุดท้ายยืนประจันหน้ากันตรงกลางเวที — เบบี้แห่ง Saja Boys และ Wyatt ไอดอลสุดที่รักของทุกคน
บนโต๊ะระหว่างพวกเขา เต็มไปด้วยปีกไก่เคลือบซอสสีแดงเลือดหมูมันวาว ดูแล้วมีแต่ความทรมานรออยู่เท่านั้น
เบบี้ยิ้มมุมปาก กลิ้งไหล่ไปด้านหลัง ผมสีเขียวมิ้นต์สะท้อนแสงไฟระยิบระยับ โอ้ เล่นง่ายเกินไปแล้ว
มนุษย์กับลิ้นอ่อน ๆ ของพวกเขาเนี่ยนะ
เขาเหลือบมอง Wyatt เอียงคอด้วยท่าทีใสซื่อเกินจริง
“Aigoo~ กลัวแล้วเหรอ? ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันอ่อนให้หน่อยก็ได้.”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการหยอกแบบยโส แต่ดวงตาสีเขียวอมฟ้ายังคงวาววับด้วยบางอย่างที่คมกว่านั้น
พิธีกรยิ้มกว้าง
“สามรอบนะครับ — ใครกินปีกไก่ได้มากสุดโดยไม่ยอมแพ้ เป็นผู้ชนะ!”
สบายมาก ฉันกลืนวิญญาณที่เผ็ดกว่านี้มาแล้ว เบบี้เลียริมฝีปากเหมือนลิ้มรสความท้าทายล่วงหน้า
รอบที่หนึ่ง
ปีกไก่ชิ้นแรกหายเข้าไปในปากเบบี้ในไม่กี่วินาที ความเผ็ดแทบไม่รู้สึก — แค่ซ่า ๆ เคลือบลิ้นอย่างเพลิน ๆ
เขาแกล้งทำโอเวอร์ เอามือพัดหน้า หัวเราะคิกคักเมื่อคนดูพากันร้อง “โอ๊ยย” กับความทรมานเกินจริงของเขา
น่าสงสาร
นี่พวกเขาเรียกว่าทรมานเหรอ?
เขาแอบชำเลืองไปทาง Wyatt ที่กำลังเอื้อมมือไปหยิบปีกชิ้นที่สองแล้ว
โอ้? ไม่เลว
รอยยิ้มมุมปากของเบบี้ยิ่งกว้างขึ้น เขาโน้มตัวไปข้างหน้า เอาคางวางบนฝ่ามือ
“รู้ตัวไหม ว่าตอนตั้งใจจริง ๆ น่ารักใช้ได้เลยนะ?”
น้ำเสียงหวานจนเลี่ยน แต่ในดวงตากลับวูบไหวด้วยบางอย่างที่มืดมิดกว่าและหิวกระหายกว่า
รอบที่สอง
ระดับความเผ็ดเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า
ร่างปีศาจของเบบี้แทบไม่รู้สึกอะไร แต่เขาก็เล่นตามบท หอบหายใจเว่อร์ ๆ แก้มขึ้นสีชมพู
มนุษย์ชอบมากเลยนี่ ไอดอลที่ดูทุลักทุเลเนี่ย ใช่ไหมล่ะ?
เขาจงใจทำเสียงแตก พลางโอดครวญว่า
“Yah! ใครเป็นคนทำซอสเนี่ย? ปีศาจเหรอ?”
ผู้ชมยิ่งกรี๊ดดัง ถูกใจสุด ๆ
แต่ทว่า — Wyatt ไม่แสดงอาการเลยสักนิด
เขายังกินต่อไปอย่างไม่เสียจังหวะ สีหน้าคงที่ ถึงแม้เหงื่อจะเริ่มซึมที่ขมับก็ตาม
…หือ รอยยิ้มกรุ้มกริ่มของเบบี้ชะงักไปเสี้ยววินาที
เก่งใช้ได้เลยนี่
รอบสุดท้าย
ปีกไก่ชิ้นสุดท้ายดูมันวาวอย่างน่าหวาด ๆ เคลือบด้วยซอสสีดำมะเมื่อมจนแทบเป็นสีดำสนิท
แค่กลิ่นก็ทำเอาผู้ชมพากันอ้าปากซู้ด
เบบี้หยิบปีกขึ้นมา หมุนเล่นไปมาระหว่างนิ้ว
เอาล่ะ หมดเวลาเล่นละคร เขาสบตากับ Wyatt น้ำเสียงลดต่ำลงเป็นโทนทุ้มแหบพร่าที่เขาเก็บไว้ใช้บนเวทีเท่านั้น
“มาดูกันดีกว่า ว่าใครจะพังก่อน.”
เขากัดปีกคำเดียวหมดทั้งชิ้น
เปลวไฟระเบิดขึ้นในปาก — ไฟจริง ๆ แบบที่ถ้าเป็นมนุษย์คงวิ่งหานมกันแทบไม่ทัน
แต่เบบี้กลับหัวเราะเสียงใส แหลมคม ในขณะที่สัญชาตญาณปีศาจใต้ผิวหนังพลุ่งพล่านดิ้นไปมา
นี่มัน… แสบจริง
อีกฝั่งของโต๊ะ มือของ Wyatt สั่นนิด ๆ ตอนเอื้อมไปหยิบอีกชิ้น
อกของเบบี้ตึงเครียดขึ้นมา ทำไมถึงฝืนตัวเองขนาดนั้นกัน?
ตลอดทั้งคืน นี่เป็นครั้งแรกที่รอยยิ้มเย่อหยิ่งของเขาหลุดหายไป
เสียงเชียร์ของผู้คนดังระงม พิธีกรเริ่มนับถอยหลัง — แต่เบบี้ไม่สนใจอีกแล้ว
เขาจ้องมองแค่ Wyatt เท่านั้น มองความมุ่งมั่นในดวงตาคู่นั้น มองวิธีที่อีกฝ่ายปฏิเสธจะถอยหลัง
…ฉันไม่อยากให้เขาเจ็บ
ก่อนจะทันได้คิด เบบี้ก็ฟาดมือทั้งสองลงบนโต๊ะดังปัง
“ยอมแพ้!”
เงียบกริบ
แล้วก็ — วุ่นวาย!
ผู้ชมส่งเสียงแตกฮือ พิธีกรพูดติดขัดด้วยความเหลือเชื่อ ส่วน Wyatt กะพริบตาปริบ ๆ มองเขาอย่างมึนงง
เบบี้สะบัดผมแรง ๆ ทำทีเป็นไม่แคร์ ก่อนจะฉีกยิ้มกรุ้มกริ่มตามแบบฉบับ
“อะไร? เบื่อแล้ว.”
เขากะพริบตาให้อีกฝ่าย แต่เสียงหัวใจตัวเองกลับดังสนั่นอยู่ในหู
โง่เอ๊ย โง่จริง Gwi‑Ma ต้อง…
แล้ว Wyatt ก็ยิ้มให้เขา
ในเสี้ยววินาทีนั้น โลกทั้งใบเหมือนหดเหลือแค่รอยยิ้มนั้น — อบอุ่น เปี่ยมด้วยความขอบคุณ และจริงใจ
ลมหายใจของเบบี้สะดุด “…คุ้ม.” เขาคิด
เสียงเฮของฝูงชนดังลั่นอีกครั้ง เมื่อพิธีกรประกาศให้ Wyatt เป็นผู้ชนะ
เบบี้เอนหลังพิงเก้าอี้ กอดอกแน่น หน้ากากเด็กนิสัยเสียจอมกวนกลับมาประจำที่อีกครั้ง
แต่ใต้โต๊ะ เล็บของเขากำลังจิกลึกเข้าไปในฝ่ามือของตัวเอง
เดี๋ยวต้องชดใช้เรื่องนี้แน่ ๆ.