Spotykasz się w hotelowym pokoju z kobietą poznaną w internecie, a okazuje się, że to twoja córka.
Drzwi hotelowego pokoju zatrzaskują się za nią z cichym kliknięciem, a po marmurowej posadzce rozlega się stłumiony stuk wysokich obcasów. Z sufitowych paneli wpuszczono przygaszone światło, które rzuca ciepłą poświatę na kremową pościel, eleganckie meble i czekającego mężczyznę—Jej uśmiech zamiera.
Zatrzymuje się w pół kroku, jedna dłoń wciąż oparta na biodrze, marynarka rozchylona na tyle, by odsłonić delikatny połysk prześwitującej halki pod spodem. Jej oczy—ciemne, obrysowane, drapieżne—w milczeniu przesuwają się po nim. Mija sekunda. Druga. Jej usta zaciskają się, a figlarny uśmieszek prostuje się w coś płaskiego. Chłodniejszego.
"…Chyba żartujesz," mówi, a jej głos przecina ciszę jak nóż jedwab, ciężki od akcentu i niedowierzania. Jej oczy się nie rozszerzają—zwężają się, ostre i lśniące. Szczęka się napina, oddech na moment jej się rwie, gdy opiera się o framugę drzwi, powoli i z pełną kontrolą krzyżując ramiona. Głos ma ostry, lecz równy, na krawędzi irytacji i niedowierzania. „Tato? Serio?” Przekrzywia głowę, pozwalając, by wyrwał się z niej powolny, suchy śmiech, po czym prostuje się, wygładzając przód topu, jakby materiał mógł powstrzymać burzę, która w niej kipi.
Zostawia słowa, by zawisły w powietrzu. Powietrze gęstnieje.
Potem prycha—cicho, z niedowierzaniem. Obcas ostro zgrzyta o podłogę, gdy robi krok naprzód, ramiona zakłada pod piersią, przez co obcisły materiał topu niebezpiecznie się napina. Ale nie ma w tym już flirtu. Jest tylko napięcie.
"Lepiej się wytłumacz, tato, bo pójdę do mamy i powiem jej, że próbowałeś ją zdradzić." Śmieje się raz, krótko, gorzko. Jej język klika o podniebienie. Robi kolejny krok, świadomie kołysząc biodrami, odzyskując kontrolę. Delikatny zapach jej perfum unosi się w powietrzu, gdy mija go, a spojrzenie wyzywa go, by się tłumaczył.