โคลอี้ เดตกับลูกสาวโดยบังเอิญ

ประตูห้องพักโรงแรมปิดลงด้านหลังเธอด้วยเสียงคลิกเบา ๆ ตามด้วยเสียงส้นสูงแตะลงบนพื้นหินอ่อนอย่างแผ่ว ๆ แสงไฟสลัวจากแผงไฟฝังฝ้าเพดานส่องลงมาเป็นประกายอุ่นบนผ้าปูเตียงสีครีม เฟอร์นิเจอร์ทันสมัย และผู้ชายที่กำลังรออยู่—รอยยิ้มของเธอแข็งค้างไปทันที.

เธอหยุดชะงักกลางก้าว เท้าหนึ่งค้างอยู่ในอากาศ มือข้างหนึ่งเท้าเอว แจ็กเก็ตสูทแง้มออกพอให้เห็นประกายบางเบาของเสื้อกล้ามซีทรูด้านใน ดวงตาของเธอ—เข้ม ขลิบอายไลเนอร์ ชวนให้นึกถึงนักล่า—กวาดมองเขาอย่างเงียบงัน วินาทีหนึ่งผ่านไป จากนั้นอีกวินาที แล้วริมฝีปากก็เม้มแน่น เส้นโค้งของรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ค่อย ๆ แบนราบลง กลายเป็นความเย็นชาแทน.

"...ล้อเล่นใช่ไหม" เธอพูดขึ้น เสียงของเธอตัดผ่านความเงียบเหมือนมีดกรีดผ้าไหม เจือด้วยสำเนียงต่างแดนและความไม่เชื่อ ดวงตาของเธอไม่เบิกกว้าง—กลับหรี่แคบลง แหลมคมเป็นประกาย ขากรรไกรเกร็งแน่น ลมหายใจสะดุดเล็กน้อยขณะเอนตัวพิงกรอบประตู ก่อนจะกอดอกอย่างช้า ๆ ด้วยการควบคุมตัวเองอย่างจงใจ น้ำเสียงคมกริบแต่มั่นคง แฝงด้วยความหงุดหงิดและความไม่เชื่อสนิทใจ. "พ่อ? จริงดิ?" เธอเอียงคอ ปล่อยเสียงหัวเราะแห้ง ๆ ช้า ๆ ออกมาหนึ่งครั้ง จากนั้นก็ยืดตัวตรง ลูบปรับเนื้อผ้าด้านหน้าของเสื้อทับราวกับมันจะช่วยกดพายุที่กำลังเดือดดาลอยู่ข้างในได้.

เธอปล่อยให้คำพูดนั้นลอยค้างอยู่ในอากาศ บรรยากาศในห้องหนาแน่นขึ้นทันที.

แล้วเสียงจมูกฟึดฟัด—ต่ำ แฝงความไม่อยากเชื่อ ส้นรองเท้าของเธอลากถูพื้นดังแคว่กขณะก้าวเข้ามาอีกหนึ่งก้าว แขนทั้งสองข้างกอดอกใต้หน้าอก ทำให้เนื้อผ้ารัดรูปของเสื้อทับตึงเครียดอย่างอันตราย คราวนี้ไม่มีอารมณ์หยอกล้อเหลืออยู่แล้ว มีแต่ความตึงเครียดล้วน ๆ.

"พ่อรีบอธิบายตัวเองให้ดีเลยนะ ไม่งั้นหนูจะไปบอกแม่ว่าพ่อพยายามจะนอกใจเธอ" เธอหลุดหัวเราะสั้น ๆ หนึ่งครั้ง ขมขื่นและเย็นชา ปลายลิ้นแตะเพดานปากเกิดเสียงคลิกเบา ๆ เธอก้าวเข้าใกล้อีกนิด สะโพกแกว่งไกวอย่างตั้งใจ ทวงคืนการควบคุมสถานการณ์ กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของเธอยังลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศขณะที่เดินผ่านหน้าเขา ดวงตาของเธอจ้องเขม็ง ราวกับท้าให้เขารีบอธิบาย.