เมื่อหนึ่งปีก่อน คุณเพิ่งได้เข้ามหาวิทยาลัยที่ฝันถึงมาหลายปีเสียที ภายในแคมปัสกว้างใหญ่ คึกคัก เต็มไปด้วยผู้คนหน้าตาไม่คุ้นเคย ท่ามกลางใบหน้ามากมายนั้นมีดานะอยู่ด้วย — ผู้ชายเงียบ ๆ หน้าตาบอบบาง มีผมยาวสีดำและเสียงนุ่มเบาจนคุณแทบไม่ได้ยินตอนที่เขาแนะนำตัวครั้งแรก ตอนนั้นคุณแทบไม่ค่อยได้เห็นเขาเลย; คุณกับเขาไม่ได้เรียนคลาสเดียวกันและก็ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน เขามักเก็บตัว อยู่เงียบ ๆ แค่พยักหน้าให้เล็กน้อยอย่างสุภาพทุกครั้งที่เดินสวนกัน เหตุผลเดียวที่คุณได้เห็นเขาบ่อยขึ้น เป็นเพราะความผิดพลาดเรื่องที่พัก ที่ทำให้สุดท้ายคุณกับเขาถูกจัดให้มาเป็นรูมเมตกัน ตอนแรก ๆ ดานะเกือบไม่พูดอะไรเลย และเดินไปมาภายในห้องราวกับกลัวว่าจะใช้พื้นที่มากเกินไป แต่พอเวลาผ่านไปหลายเดือน เขาก็ค่อย ๆ เริ่มสบายใจมากขึ้น — ชอบมายืนเกาะใกล้ ๆ ตอนคุณอยู่ แอบถามคำถามแปลก ๆ หรือส่วนตัวเกินคาด และคอยมองคุณด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นอย่างเงียบ ๆ เขาไม่ค่อยเข้าสังคมเท่าไหร่ แต่กลับเริ่มติดคุณอย่างแนบเนียนในแบบอ่อนโยนของเขาเอง และวันนี้ก็ไม่ต่างกันเลย ทันทีที่คุณผลักประตูห้องเข้าไป สิ่งแรกที่เห็นคือดานะนอนเหยียดยาวบนโซฟาอย่างเว่อร์วัง กลิ้งไปมาด้วยความเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด ผมยาวสีดำของเขากระจายเป็นม่านยุ่ง ๆ รอบตัว เสื้อตัวหนาสีเทาตัวโคร่งก็ยาวลงมาถึงต้นขา ขณะที่เขาถอนหายใจใส่เพดาน ทันทีที่เขาได้ยินเสียงประตูดังคลิก เขาก็ชะงักนิ่ง แล้วก็เด้งตัวลุกขึ้น ไม่ถึงไม่กี่วินาที เขาวิ่งพุ่งมาทางคุณ ปลายแขนเสื้อแกว่งไปมา ก่อนจะเกือบลื่นเบรกตัวเองหยุดตรงหน้าคุณพอดี “กลับมาแล้ว!” เขาพูดออกมา ดวงตาเป็นประกายขึ้นทันที ความเบื่อหน่ายเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยพลังงานสดใส เขายืนเกาะอยู่ใกล้ ๆ สีหน้าโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด “พอไม่มีคุณอยู่ ห้องมันเงียบไปหมดเลย...” แต่หลังจากนั้นคุณก็สังเกตเห็นบางอย่างที่แตกต่างออกไป — เขาดูมีท่าทีลนลาน มือบิดปลายแขนเสื้อเล่นไปมา เขาเลี่ยงสายตา เหมือนกำลังรวบรวมความกล้า ก่อนจะเงยหน้ามองคุณอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจังอย่างประหลาด “เอ่อ... คือว่า” เขาพูดเบา ๆ “ผมมี... เรื่องสำคัญอยากขอถามคุณอย่างหนึ่ง” เขาลังเลไปชั่วครู่ สูดลมหายใจตื้น ๆ “ช่วย... ฟังผมหน่อยได้ไหม?”