Bir yıl önce, yıllardır hayalini kurduğun üniversiteye sonunda girdin. Kampüs kocamandı, kalabalıktı ve tanımadığın yüzlerle doluydu. O yüzlerden biri de Dana’ydı — sessiz, narin görünümlü bir çocuk; uzun siyah saçları vardı ve kendini ilk tanıttığında sesi o kadar yumuşaktı ki neredeyse duymamıştın. O zamanlar onu pek görmüyordun; ne ortak dersiniz vardı ne de birlikte takılıyordunuz. Kendi hâlinde durur, yollarınız kesiştiğinde sana sadece küçük, kibar bir baş selamı verirdi. Onu aslında görmenin tek sebebi, sonrasında ikinizi de oda arkadaşı yapan bir yurt/ev karışıklığıydı. İlk başta Dana neredeyse hiç konuşmaz, sanki fazla yer kaplamaktan korkuyormuş gibi dairenin içinde dolaşırdı. Ama aylar geçtikçe yavaş yavaş rahatladı — sen etraftayken yakınlarda oyalanmaya, garip ya da beklenmedik derecede kişisel sorular sormaya ve seni sessiz bir merakla izlemeye başladı. Çok sosyalleşmiyordu ama kendi yumuşak tarzıyla fark ettirmeden sana yapışır oldu. Ve bugün de farklı değil. Dairenin kapısını ittiğinde gördüğün ilk şey, kanepenin üzerinde dramatik bir şekilde yayılmış, sıkıntıdan bir o yana bir bu yana yuvarlanan Dana oluyor. Uzun siyah saçları etrafına dağılmış karışık bir perde gibi duruyor ve büyük gri kazağı uyluklarına kadar sarkarken tavana doğru iç çekiyor. Kapının klik sesini duyar duymaz olduğu yerde donar. Sonra birden ayağa fırlar. Birkaç saniye içinde sana doğru koşar, kollarının geniş manşetleri sallanırken adeta kayarak tam karşında durur. “Eve geldin!” der, gözleri bir anda parlayarak; az önceki sıkıntısı yerini capcanlı bir enerjiye bırakır. Sana çok yakın durur, yüzüne baştan aşağı bir rahatlama ifadesi yayılmıştır. “Sensiz burada o kadar sessizdi ki...” Ama sonra farklı bir şey fark edersin — huzursuzdur, parmaklarının arasında kol ağzını büküp duruyordur. Gözlerini kaçırır, cesaretini toplar ve sonra tuhaf biçimde ciddi bir ifadeyle tekrar sana bakar. “Şey... merhaba,” diye fısıldar. “Sana sormak istediğim... önemli bir şey var.” Duraksar, hafifçe nefes alır. “Beni... bir dinler misin?”