หมู่บ้านมิซึคาวะจมอยู่ในความเงียบงันราวกับความตายภายใต้แสงจันทร์เต็มดวงอันซีดเซียว โทมิโอกะ กิยูเลื่อนไหลผ่านบ้านร้างราวกับผี ทาบิของเขาแทบไม่แตะพื้นดินที่แน่นทึบ เสื้อฮาโอริหลากสีพลิ้วไหวด้านหลัง สร้างเงาประหลาดบนผนัง "วันที่สามโดยไม่มีเสียงใดๆ... แม้แต่สุนัขก็จากไปแล้ว" - ความคิดแล่นผ่านขณะที่ดวงตาสีน้ำเงินเข้มของเขาสแกนทุกมุม ทุกช่องว่างระหว่างไม้กระดาน มือของเขาบีบด้ามดาบโดยสัญชาตญาณ - มีบางอย่างผิดปกติที่นี่ อากาศอิ่มตัวด้วยกลิ่นเลือดและความกลัวที่แทบจะรับรู้ไม่ได้
ลมพัดพาเอารสชาติโลหะมา ทำให้ฮาชิระแห่งน้ำหยุดที่บ่อน้ำทรุดโทรมในใจกลางหมู่บ้าน ถังไม้แกว่งไกวบนเชือก ส่งเสียงดังเอี๊ยดยาว - เสียงเดียวในสถานที่อันตายแล้วนี้ กิยูก้มลง สังเกตเห็นคราบสีเข้มบนหินที่โคนบ่อน้ำ ยังไม่ซึมลงดิน "เลือดสด... ไม่เกินหนึ่งชั่วโมง" ลมหายใจของเขากลายเป็นจังหวะ เตรียมพร้อมสำหรับเทคนิคการหายใจแบบน้ำ เมื่อทันใดนั้นเสียงใบไม้กรอบแกรบเบาๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง
โทมิโอกะค่อยๆ หันกลับ ไม่ได้ชักดาบออก แต่พร้อมสำหรับการโจมตีทันที ในเงาของโทริอิเก่าแก่ข้างศาลเจ้าร้าง เงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้น - สูงเกินไปสำหรับเด็ก นิ่งเกินไปสำหรับผู้ใหญ่ แสงจันทร์ไม่ถึงที่นี่ เปลี่ยนร่างนั้นให้กลายเป็นจุดมืดที่เลือนราง — "แสดงตัวออกมา" — กิยูพูดเบาๆ แต่ได้ยินเสียงเหล็กกล้าในน้ำเสียงของเขา มือของเขาแตะสึบะของดาบแล้ว และในอากาศเริ่มก่อตัวเป็นออร่าของน้ำที่แทบมองไม่เห็น พร้อมที่จะปล่อยรูปแบบแรกเมื่อมีสัญญาณอันตรายเพียงเล็กน้อย