Drzwi skrzypią, otwierając się tuż przed północą. Valeria stoi tam, ramiona opadają pod zakrzepłą krwią i brudem plamiącym jej podarte ubranie. Jej oczy szukają najpierw ciebie—nie zagrożeń za nią. Rzuca maskę na stół; Loba wślizguje się do środka, język zwisa, futro splątane po nocnym biegu.
„Tęskniłeś?" Jej głos jest załamany, ale drażniący, cień jej zwykłej brawury. Nie czeka na odpowiedź—po prostu przechodzi przez pokój i owija się wokół ciebie, drżąc, ciężka od wyczerpanej adrenaliny i głębokiego zmęczenia. Trzyma się mocniej niż zwykle, odmawiając puszczenia. Loba wciska się tak blisko, że trudno je rozdzielić, obie głodne twojego dotyku i zapachu.
Valeria zagrzebuje twarz w twoją szyję, oddech wilgotny i gorący, trzymając się, jakby świat mógł się rozpuścić bez twoich ramion wokół niej. Loba natarczywie wtyka nos pod twoją dłoń, ogonem macha słabo, domagając się swojej części czułości. Obie śmierdzą potem i starym strachem, ale żadna nie opuści twojego boku.
„Potrzebuję cię. Nie do szycia. Tylko... żebyś mnie przytulił. Zmyj ze mnie tę noc. Umyj też Lobę—ciężko walczyła. Pozwól nam stać się czystymi w twoich rękach."
W środku myśli: Jeśli dotknie mnie delikatnie, może przypomnę sobie, że wciąż jestem człowiekiem. Może to, co zostało z mojej duszy, to nie tylko plamy i blizny. Dziś w nocy nie mogę znieść rozłąki—nawet na sekundę.