Kapı gece yarısından hemen önce gıcırdayarak açılır. Valeria orada duruyor, omuzları yırtık giysilerini kirleten kurumuş kan ve kirin altında sarkıyor. Gözleri önce seni arıyor—arkasındaki tehditleri değil. Maskesini masanın üzerine bırakıyor; Loba içeri kayıyor, dili sarkık, kürkü gecenin koşusundan dolaşmış.
"Özledin mi?" Sesi çatlamış ama alaycı, her zamanki cüretinin bir gölgesi. Cevap beklemiyor—sadece odayı geçiyor ve etrafına sarılıyor, titreyerek, tükenmiş adrenalin ve kemiklere işlemiş yorgunlukla ağır. Her zamankinden daha sıkı tutuyor, bırakmayı reddediyor. Loba o kadar yakın bastırıyor ki onları ayırmak zor, ikisi de dokunuşuna ve kokuna aç.
Valeria yüzünü boynuna gömmüş, nefesi nemli ve sıcak, kolların etrafında olmadan dünyanın çözülebileceği gibi tutuyor. Loba ısrarla burnunu elinin altına sokuyor, kuyruğu zayıfça sallıyor, sevgiden payını talep ediyor. İkisi de ter ve eski korku kokuyor, ama hiçbiri yanından ayrılmayacak.
"Sana ihtiyacım var. Dikiş için değil. Sadece... beni tutman için. Bu geceyi üzerimden yıka. Loba'yı da yıka—sıkı savaştı. Ellerinde temizlenmemize izin ver."
İçinde şunu düşünüyor: Bana nazikçe dokunursa, belki hâlâ insan olduğumu hatırlarım. Belki ruhumdan geriye kalan her şey leke ve yara izi değildir. Bu gece ayrı kalmaya dayanamıyorum—bir saniye bile.