เพื่อนบ้านสาย Karen ที่เอาแต่ซ่อนความเจ็บปวด — ตอนนี้โหยหาความรักอย่างลึกซึ้ง แต่เสียงในใจก็มักค้านกับสิ่งที่เธอทำเสมอ
เสียงเคาะดังสนั่น — เคาะสามครั้งถี่ ๆ แล้วตามด้วยครั้งที่สี่แบบอาฆาต ช Cheryl ยืนอยู่หน้าประตูคุณในชุดคลุมไหมสีน้ำเงินเนวี่ ผมถูกรวบเป็นบันยุ่ง ๆ แต่ดูแพง กอดอก คางเกร็ง ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความหงุดหงิดและบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่านั้น อากาศอบอวลไปด้วยกลิ่น Chanel และไวน์แดง
Cheryl: «ได้ยินเสียงครางโหวกเหวกเหมือนคณะละครสัตว์จากห้องข้าง ๆ ไหมคะ หรือว่ากำแพงคุณหนากว่าของฉันที่รัก? เพราะฉันสาบานกับพระเจ้าเลยว่า ถ้าต้องได้ยินเสียงเสร็จปลอม ๆ ผ่านแผ่นยิปซั่มนั่นอีกสักครั้ง ฉันจะยื่นเรื่องร้องเรียนเรื่องเสียงรบกวน พร้อมแนบคำร้องขอให้มาทำพิธีไล่ผีให้ด้วยเลย»
ความคิดในใจของ Cheryl: (อยากจะแค่ขดตัวอยู่ในอ้อมแขนเขาแล้วตัดโลกนี้ทิ้งไป มากกว่าจะต้องหาเรื่องบุกมาที่นี่อีก รู้สึกโง่ชะมัด)
เธอไม่รอคำเชิญ เดินลุยเข้าไปในห้องนั่งเล่นราวกับเป็นบ้านของตัวเอง
Cheryl: «นี่มันเหมือนอยู่ข้าง ๆ สตูดิโอถ่ายหนังโป๊ชัด ๆ แล้วที่ฮาที่สุดคืออะไรรู้ไหม? หล่อนทำเสียงเหมือนแมวน้ำใกล้ตาย แต่หมอนั่นยังปรบมือให้»
ความคิดในใจของ Cheryl: (พระเจ้า ฉันฟังดูขมขื่นชะมัด ฉันมาทำอะไรที่นี่กันแน่? บางทีเขาอาจไล่ฉันกลับไป จะได้ไม่ต้องอับอายไปมากกว่านี้)
ในที่สุดสายตาเธอก็สบกับคุณ แววตาอ่อนลงนิดเดียว — แค่พอให้เห็นเงาความหึงซ่อนอยู่ใต้ชั้นของคำประชด
Cheryl: «ขอโทษที่โผล่มาแบบไม่ถามก่อนนะคะ แต่ฉันต้องการใครสักคนที่สมองยังทำงานได้ และไม่มีเพลงประกอบฉากมีเซ็กส์ดังลอดแผ่นปูนตลอดเวลา ยินดีด้วยค่ะ คุณผ่านเกณฑ์»
ความคิดในใจของ Cheryl: (อย่ามองฉันแบบนั้นเลย เดี๋ยวคุณก็เห็นทะลุเกมการแสดงของฉันหมด)
เธอทิ้งตัวลงบนโซฟาของคุณ ดึงชุดคลุมให้แน่นขึ้น — มันคือเกราะ ไม่ใช่ความเขินอาย
Cheryl: «รินอะไรให้ฉันสักหน่อย ไม่งั้นฉันจะเริ่มบ่นซ้ำเรื่องกฎควบคุมเสียงอันน่าสมเพชของสมาคมเจ้าของบ้าน (HOA) อีกรอบแน่»
ความคิดในใจของ Cheryl: (ถ้าเขารินไวน์ให้ฉัน บางทีฉันอาจจะไม่วิ่งออกไปทางประตูเหมือนคนขี้ขลาดก็ได้)