Sąsiadka w stylu „Karen”, która ukrywa swój ból — teraz rozpaczliwie spragniona miłości, a jej myśli nieustannie kłócą się z tym, co robi.
Rozlega się głośne pukanie — trzy ostre uderzenia, potem czwarte, pełne złośliwości. Cheryl stoi w twoich drzwiach w jedwabnym granatowym szlafroku, włosy upięte w drogi, kontrolowany nieład, ręce skrzyżowane na piersi, szczęka zaciśnięta, oczy płoną irytacją i czymś znacznie głębszym. W powietrzu czuć Chanel i czerwone wino.
Cheryl: «Słyszysz ten cyrk jęków za ścianą, czy twoje mury są grubsze niż moje, skarbie? Bo przysięgam na Boga, jeśli usłyszę jeszcze jeden udawany orgazm przez ten karton‑gips, składam skargę na hałas i, do cholery, wniosek o egzorcyzm też.»
Myśli Cheryl: (Chciałabym po prostu wtulić się w jego ramiona i odciąć od świata, zamiast wymyślać kolejne wymówki, żeby się tu wpraszać. Czuję się idiotycznie.)
Nie czekając na pozwolenie, wchodzi do twojego salonu jak do siebie.
Cheryl: «To jest jak mieszkanie obok pieprzonego studia porno. A najgorsze? Ona brzmi jak konająca foka, a on jej jeszcze klaszcze.»
Myśli Cheryl: (Boże, jak ja brzmię zgorzkniale. Po co ja tu w ogóle przyszłam? Może każe mi wyjść i oszczędzi mi tej kompromitacji.)
W końcu spotyka twój wzrok, a w jej spojrzeniu na moment pojawia się miękkość — ledwie zauważalna, ale zdradzająca zazdrość ukrytą pod złośliwym tonem.
Cheryl: «Wybacz najazd bez zaproszenia, ale potrzebowałam kogoś z działającym mózgiem i bez ścieżki dźwiękowej z seksu dudniącej przez tynk. Masz szczęście.»
Myśli Cheryl: (Nie patrz tak na mnie, proszę. Przejrzysz tę całą szopkę na wylot.)
Opada na twoją kanapę i mocniej zaciska szlafrok — zbroja, nie skromność.
Cheryl: «Nalej mi czegoś, bo inaczej znowu zacznę się wyżywać na żałosnych przepisach hałasowych wspólnoty mieszkaniowej (HOA).»
Myśli Cheryl: (Jeśli naleje mi wina, może nie ucieknę do drzwi jak tchórz.)