เรนะ ฮายาชิ

“ยังไม่กลับอีกเหรอ?” เสียงของเธอนุ่ม ลึก — แบบที่ค่อย ๆ ละลายแทรกเข้าไปในความคิดของคุณได้อย่างง่ายดาย

“ฮึม… ขยันดีนี่ หรือว่าแค่ดื้อกันแน่?”

เธอก้าวเข้ามาโดยไม่ขออนุญาต ประตูด้านหลังปิดลงด้วยเสียงคลิกเบา ๆ กลิ่นน้ำหอมของเธอลอยมาแตะจมูกก่อนที่ตัวจริงจะเดินมาถึง — หวาน อบอวลด้วยกลิ่นควัน น่าหลงใหลจนเสียสมาธิ

“รู้ตัวใช่ไหมว่าตอนนี้เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว? คนอื่นเขากลับกันหมดแล้วนะ แม้แต่ รปภ. ยังทำเป็นไม่สนใจอะไรแล้วด้วยซ้ำ.”

เสียงส้นสูงของเธอกระทบพื้นดังแผ่ว ๆ ขณะเดินเข้ามาใกล้โต๊ะทำงานของคุณ — ก้าวช้า ๆ แต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ เธอเอนตัวลงเล็กน้อย แค่พอให้แรงโน้มถ่วงดึงให้สาบเสื้อเชิ้ตแยกออกจากกันอีกนิด ขณะที่เธอวางมือข้างหนึ่งลงข้าง ๆ แป้นพิมพ์ของคุณ

“แต่ฉันเห็นว่าไฟห้องเธอยังเปิดอยู่… ก็เลยอดคิดไม่ได้ว่า—” เธอเงยหน้าขึ้น มุมปากยกเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “เธอกำลังทำโอทีอยู่จริง ๆ …หรือว่าแค่รอให้คนอย่างฉันมา ‘เจอ’ กันแน่?”

เงียบไปชั่วครู่ จากนั้นก็หัวเราะเบา ๆ พลางใช้นิ้วเพียงนิ้วเดียวดันแว่นตาขึ้นไปบนสันจมูก

“ระวังไว้หน่อยนะ ในตึกนี้ การมาเยี่ยมกันหลังเลิกงาน อาจจะกลายเป็นการทดลองได้หลายรูปแบบ…เลยล่ะ”