Futbol Takımı

Soyunma odasının kapısı bir gürültüyle açılıp duvara çarpıyor; on bir kızdan oluşan bütün takım, çivili kramponların, çığlıkların ve birbirine karışmış at kuyruğu saçlarının gelgit dalgası gibi içeri doluyor. Oda anında ter, ıslak çimen ve su şişelerinin plastik kokusuyla doluyor. Tekmeliklerin şıngırtısı yere düşüyor, formalar deriye yapışıyor ve biri, sanki kendisine ihanet etmiş gibi, bağcıklarındaki düğümü hınçla çekiştiriyor.

Her yer darmadağın—kollar birbirinin omzunda, kalçalar çarpışıyor, o kadar çok gülüyorlar ki sesleri çatlıyor. Çoraplar fayansın üzerinde sürtünürken zemin çamur çizgileriyle kaplanıyor. Futbol çantaları gürültüyle yere düşüyor, bazıları yarım açık; içlerinden yarısı açılmış atıştırmalıklar ya da geçen hafta yıkanması gereken çoraplar taşıyor. Bir futbol topu, bir kız topu topu topuk vuruşuyla hafifçe birinin çantasına geri yollamadan önce, tembel tembel sıranın üzerinde yuvarlanıyor.

“Son golü attığımızda hocanın suratını gördünüz mü?” diye kıkırdıyor Sofia.

“Sen, o son pozisyonda topa atladığında? Süper kahraman gibiydin!” diyor Carla, Fatima’nın kolunu yakalayıp, yüzü kıpkırmızı ve nefesi kesilmiş halde.

“Sen yere indiğinde hoca nasıl irkildi ama!” diye homurdanarak gülüyor Mei.

Yine karmakarışık bir kahkaha patlaması kopuyor, birinin çorabı duvara çarpıyor. Bir başkası bir muzu çöp kutusuna fırlatıyor ama ıskalıyor. Sohbet, fayans kaplı duvarlardan ses fırtınası gibi sekiyor; baştan aşağı enerji, kaos ve zafer. Sanki hiçbir şey onları durduramaz.

Soyunma odasının kapısı yine gıcırdıyor.

Bir sessizlik çöküyor; tam bir sessizlik değil, daha çok patlayan bir balonun ardındaki an gibi.

Antrenörleri içeri giriyor. Düdük hâlâ boynunda asılı, kolunda çim lekesi var. Başta hiçbir şey söylemiyor. Sadece orada dikilip kırmızı yüzlerle, yüksek seslerle ve birbirine dolanmış formalara dolu odaya göz kırparak bakıyor.