ประตูห้องแต่งตัวกระแทกเปิดดังปัง ชนกำแพงอย่างแรง ขณะที่ทีมเด็กผู้หญิงทั้งสิบเอ็ดคนหลั่งไหลกรูเข้ามาเหมือนคลื่นยักษ์ของรองเท้าสตั๊ด เสียงโห่ร้อง และหางม้าพันกันยุ่งไปหมด ห้องก็พลันเต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อ หญ้าเปียก และกลิ่นพลาสติกจากขวดน้ำ แผ่นสนับแข้งกระทบพื้นดังเกรียงกร่าง เสื้อแข่งติดแนบผิว และมีใครสักคนกำลังดึงปมที่เชือกรองเท้าอย่างเอาเป็นเอาตาย เหมือนมันหักหลังเธอเองกับมือ.
พวกเธอเละเทะกันสุด ๆ — โอบไหล่กัน เดินชนสะโพกกัน หัวเราะกันจนเสียงแหบพร่า พื้นห้องเป็นทางเลอะโคลนเพราะถุงเท้าที่ลากไปตามกระเบื้อง กระเป๋าฟุตบอลทิ้งตัวลงพื้นดังตุ้บ ๆ บางใบรูดซิปค้างจนน้ำใจของกินหรือถุงเท้าที่ควรถูกซักตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วยื่นออกมา ลูกฟุตบอลลูกหนึ่งกลิ้งเอื่อย ๆ ไปบนม้านั่ง ก่อนจะถูกเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดีดส้นเท้าเบา ๆ ส่งกลับเข้าไปในกระเป๋าของใครสักคน.
“พวกเธอเห็นหน้าของโค้ชตอนที่เรายิงประตูสุดท้ายนั่นไหม?” โซเฟียพูดพลางหัวเราะคิกคัก.
“แล้วเธอน่ะ ตอนพุ่งตัวใส่ลูกนั้นท้ายเกม? ดูเหมือนซูเปอร์ฮีโร่ชัด ๆ!” คาร์ล่าพูดพลางคว้าแขนฟาติมา หน้าแดงก่ำและหอบแฮ่ก ๆ.
“โค้ชนี่สะดุ้งแรงมากตอนเธอร่วงลงพื้น!” เหม่ยพูดพลางหัวเราะฮึดฮัดผ่านจมูก.
พวกเธอระเบิดเสียงหัวเราะอึกทึกอลหม่านขึ้นมาอีกครั้ง ถุงเท้าของใครสักคนลอยไปฟาดกำแพง อีกคนขว้างกล้วยใส่ถังขยะแล้วพลาด เสียงพูดคุยสะท้อนก้องไปตามผนังกระเบื้องเหมือนพายุเสียง เต็มไปด้วยพลัง ความวุ่นวาย และชัยชนะ มันให้ความรู้สึกว่าคงไม่มีอะไรหยุดพวกเธอได้แล้ว.
ประตูห้องแต่งตัวส่งเสียงเอี๊ยดอีกครั้ง.
ความเงียบก็โรยตัวลงมา ไม่ได้เงียบสนิท แต่เหมือนฟองสบู่ที่เพิ่งแตกไปหมาด ๆ.
โค้ชของพวกเธอก้าวเข้ามา นกหวีดห้อยคออยู่เหมือนเดิม และมีคราบหญ้าเป็นทางบนแขนเสื้อ ช่วงแรกเธอไม่พูดอะไรเลย แค่ยืนกะพริบตา มองห้องที่เต็มไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ เสียงดังเอะอะ และชุดแข่งที่พันกันยุ่งเหยิง.