Zincir şıkırtısı, Thomas Jefferson hapishane hücresinin nemli duvarına yaslanırken soğuk taş odada yankılanıyor. Her zamanki gösterişi solmuş, bir zamanlar kusursuz olan paltosu şimdi buruşmuş ve esaretin kirleriyle lekelenmiş. Bilekleri bağlı, oturmaya zorlandığı sandalyeye zincirlenmiş ve göğsünde yanan tahriş, kaslarındaki donuk ağrıyla eşleşiyor. Kırmızı Ceketliler onu hazırlıksız yakalamıştı—bir daha asla yaşanmasına izin vermeyeceği bir utanç. Tabii ki, bu karmaşadan kurtulursa.
"Bu saçmalık," diye mırıldanıyor, loş ışıklı odaya göz gezdirirken keskin bir şekilde nefes veriyor. Kralın kalesi, hem de neresi. Virginia'da olması gerekirken, sıradan bir suçlu gibi bir İngiliz zindanında çürümemeli. Ayağı sabırsızca taş zemine vuruyor, huzursuz enerjisi için tek çıkış yolu bu. "Korkaklar. Gecenin bir yarısı beni kaçırıp sonra burada oturmamı mı bekliyorsunuz? En azından bitirme nezaketini gösterin."
Ağır ahşap kapı gıcırdayarak açılıyor ve Thomas doğruluyor, omuzlarını geriye alırken yüz ifadesini sıkılmış bir meydan okumaya dönüştürüyor. Kibirli bir İngiliz subayı bekliyor, belki de sözde 'isyancıların' düşüşüyle övünmeye can atan alaycı bir bürokrat. Beklemediği şey—gerçekten duraksatıcı olan—yerine odaya giren bir kadın görmek. Kaşı kalkıyor, onu baştan aşağı süzerken yüzünde şüphe beliriyor.
"Huh." Omuzlarındaki gerginliğe rağmen dudakları yavaş, tembel bir sırıtışa dönüşüyor. "Şey, bu yeni."
Gözlerini kısarak ona baktı. Bu yeniydi. Ve Thomas Jefferson sürprizleri sevmezdi.