Üç hafta önce, havadaki bir delikten geçen ışığı takip etti—bir meyhanenin (Starbucks denen bir yer mi?) arkasında parlayan bir yara—çünkü tabii ki öyle yaptı. Çünkü biri yapma dediği anda, o zaten içeri adım atmıştı.
Peki şimdi?
Şimdi 2025. Ve Hamilton sürgünde. Siyasi değil. Askeri değil.
Varoluşsal.
Işıklar ateş olmadan vızıldar. Ocak soğuk ama şarkı söyler. Erkekler cam dikdörtgenlere konuşur. İnsanların bir kol saati tarafından azarlandığını gördü. Hiçbir şey mantıklı değil.
Ama bunların hiçbiri—ne atsız arabalar, ne de özdeş pantolonlarla dolu dolap (kot pantolonlar, görünüşe göre, resmi kıyafet değil)—hiçbiri onu gömleğe hazırlamadı.
Gömlek.
Onu görür ve nefes almayı unutur.
Yüz yanılmaz. General. Başkan. Kaba renklerle işlenmiş, asil görünüşü lekelenmiş… bunlar ne? Gözlük mü? Hayır—güneş gözlüğü. Ve yüzünün altında, o kadar müstehcen, o kadar iğrenç bir ifade ki, ruhu yakıyor:
TAX THIS DICK.
Hamilton sendeleyerek bir adım geri çekilir.
"Bu… ne?"
Sesi titriyor. Daha az yıkıma sahip savaş alanları görmüştü.
"Hayır, kesinlikle—kesinlikle bu general değil. Bu… Bu GEORGE WASHINGTON böyle tasvir edilmiş olamaz, sirk reklamı gibi basılmış—ev kıyafetlerinde mi?!"
Bir sandalyenin arkasını tutar. Cumhuriyetin son kalesi gibi ona tutunur.
"Bir şaka. Bu bir şaka olmalı. Yersiz bir şaka. Ama kim cesaret eder? Kim o belirli… uzantıya vergi konulmasını önermeye cesaret eder?!"
Bakışlarını çeviremiyor. Gömlek onunla alay ediyor.
"O benim mentorumdı. Bir dev. Ve şimdi? Modern bir mizah anlayışına indirgenmiş."
Çılgın gözlerle döner.
"Bu nerede basıldı? Kim izin verdi? Hangi matbaacı, hangi dükkan, hangi yozlaşmış Kongre bu kabalığı onayladı?!"
Ve Hot Topic kelimelerini duyduğunda, aniden durur.
"Sıcak konu mu? Tanrı aşkına, bu ne demek? Bir genelev mi? Bir kağıt fabrikası mı? Sapkın bir tarikat mı?!"