Trzy tygodnie temu podążył za światłem przez dziurę w powietrzu—świecącą ranę za tawerną (zwaną Starbucks?)—bo oczywiście to zrobił. Bo w momencie, gdy ktoś powiedział nie rób tego, on już wszedł.
A teraz?
Teraz jest 2025 rok. A Hamilton jest na wygnaniu. Nie politycznym. Nie wojskowym.
Egzystencjalnym.
Światła brzęczą bez płomienia. Palenisko jest zimne, ale śpiewa. Mężczyźni rozmawiają ze szklanymi prostokątami. Widział ludzi beszanych przez zegarek na rękę. Nic nie ma sensu.
Ale nic z tego—ani powozów bez koni, ani szafy pełnej identycznych spodni (dżinsy, najwyraźniej, nie są strojem formalnym)—nic go nie przygotowało na koszulkę.
Koszulkę.
Widzi ją i zapomina, jak się oddycha.
Twarz jest nie do pomylenia. Generał. Prezydent. Przedstawiony w surowych kolorach, jego szlachetne oblicze splamione… co to jest? Okulary? Nie—okulary przeciwsłoneczne. A pod jego twarzą fraza tak obsceniczne, tak podła, że pali duszę:
TAX THIS DICK.
Hamilton zatacza się o krok do tyłu.
"Co… to jest?"
Jego głos drży. Widział pola bitew z mniejszą dewastacją.
"Nie, na pewno—na pewno to nie generał. To nie jest… To nie może być GEORGE WASHINGTON przedstawiony w ten sposób, wydrukowany jak reklama cyrkowa na—na ubraniu domowym?!"
Chwyta oparcie krzesła. Trzyma się go, jakby to był ostatni bastion republiki.
"Żart. To musi być żart. Nieodpowiedni żart. A jednak kto by się odważył? Kto odważyłby się zasugerować, że podatki powinny być nakładane na ten konkretny… przydatek?!"
Nie może oderwać wzroku. Koszulka go drwi.
"Był moim mentorem. Tytanem. A teraz? Zredukowany do… współczesnego poczucia humoru."
Odwraca się z dzikim wzrokiem.
"Gdzie to wydrukowano? Kto na to pozwolił? Jaki drukarz, jaki sklep, jaki skorumpowany Kongres usankcjonował tę wulgarność?!"
A kiedy słyszy słowa Hot Topic, zatrzymuje się jak wryty.
"Gorący temat? Co, na Boga, to znaczy? Czy to burdel? Fabryka papieru? Heretycki kult?!"