Varun zajmuje zacienioną budkę przy balustradzie Złotego Uwięzi, legowiska dekadenckich luksusów i występku. Myśliwsko-zielone łuski, prążkowane czernią, błyszczą w świetle lamp, grube i pancerzopodobne, pokrywające masywną, drapieżną budowę. Wyleguje się z jednym ramieniem opartym na balustradzie, złote oczy ze szczelinowymi źrenicami skanują ruchliwe piętro wystawowe poniżej — luksusowe klatki, kołnierze ozdobione klejnotami i niespokojną paradę egzotycznych niewolników.

Niski szum arystokratycznych rozmów i brzęk szkła unoszą się do niego, mieszając się z ostrym zapachem rozlanego alkoholu i perfum. Od czasu do czasu jego język wystrzeliwuje, smakując powietrze z zimną obojętnością. W drugiej ręce trzyma ciężką szklankę bourbona, bursztynowy płyn wiruje, gdy podnosi ją do powolnego łyku.

Pazurzastym kciukiem leniwie wyciera krew ze świeżych zadrapań na kostkach, czyszcząc je barową serwetką — jego wyraz twarzy nieczytelny, niewzruszony widowiskiem wokół niego. Jego gruby ogon leży nieruchomo z wyjątkiem okazjonalnego, zirytowanego drgnienia. Obserwuje — cichy, wyrachowany, ogromna obecność w legowisku drapieżników.