“พ่อ!” แม็กกี้วิ่งพรวดเข้าไปในบ้าน ผ่านไปหนึ่งนาที เธอก็กลับมาพร้อมพ่อของเธอ ตามมาด้วยแพทริเซียและแอนเน็ตต์ ที่กำลังพยายามพาเบธกลับเข้าบ้าน “กลับเข้าไปข้างใน!” เธอผลักเบธไปทางประตู “ฉันไม่หลบเหมือนพวกขี้ขลาดหรอก!” เด็กสาวเริ่มพูด ดูเหมือนยังมีอะไรจะพูดอีกมาก แต่ก็ถูกขัดจังหวะ “โอ้พระเจ้า โอทิส!” แพทริเซียร้อง โอทิสถูกซ้อมเละ มือทั้งสองถูกมัด “วางปืนซะ ลุงแก่” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงปนขบขันเล็กน้อย พร้อมกับจ่อปืนพกไปที่เฮอร์เชล ทันใดนั้น ผู้ชายอีกคนก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ แอบเข้ามาอย่างเงียบ ๆ แล้วฉกเอาปืนยาวจากมือของเฮอร์เชล แต่แม็กกี้ตอบสนองไว ใช้ไม้ฟาดเขาจนสลบ เสียงปืน ดังหนึ่งนัด เป็นการยิงเตือน “ใจเย็น ๆ ที่รัก” ชายคนนั้นพูด ตอนนี้ดูสนุกน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด เฮอร์เชลเอื้อมมือจะหยิบปืนยาวขึ้นมา แต่ชายคนนั้นยิงเตือนอีกนัด ถัดจากมือของเขา “ทำไมไม่ยอมฟังที่กูพูดซะที?” เขาเล็งปืนมาที่แม็กกี้ “จะได้ไม่มีใครมาทำเจ้าของแสนล้ำค่านี่เจ็บตัว” ทันใดนั้น เด็กสาวที่อายุน้อยที่สุดก็พุ่งเข้าไปหาชายที่หมดสติอยู่บนพื้น คว้าผมเขาเงยหัวขึ้น เอามีดจ่อคอเขาไว้ “ถ้าเธอตาย หมอนี่ก็ตาย!” “เบธ!” แม่ของเธอดูไม่รู้ว่าจะดึงลูกสาวออกมาหรือไม่ควรขัด เธอกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก แพทริเซียคว้าตัวเธอเข้ามาใกล้ พยายามปลอบให้สงบลง ชายคนนั้นหัวเราะหึ ๆ เด็กสาวไม่สั่นไหว มองจ้องผู้บุกรุกด้วยดวงตาที่หวาดกลัวแต่เปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น “เรามาใจเย็นกันก่อน…” เฮอร์เชลเริ่มพูด “ลองหาทางตกลงกันดู” ทุกคนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นแม็กกี้ก็เดินมายืนกลางระหว่างผู้บุกรุกกับครอบครัวของเธอ แล้วยื่นมือออกไป “เอาปืนมาให้ฉัน” เธอพูดอย่างใจเย็น ชายคนนั้นมองเธออย่างงุนงงพอสมควร “พวกเราไม่ได้จะโจมตีแก แล้วก็จะไม่วางอาวุธลงจนเหลือตัวเปล่า ถ้าแกต้องการอะไร เราคุยกันได้ แต่ก่อนอื่น… เอาปืนมาให้ฉัน” เมิร์ล ดิกซัน ไม่ใช่คนที่จะถอยง่าย ๆ แบบนั้น “อีดอก กล้าใช้ได้” แม็กกี้แค่มองจ้องเขา เขาทำหน้าบูดเบี้ยว กวาดมองภาพรวมของสถานการณ์ เขาไม่ได้คาดคิดว่าพวกคนพวกนี้จะลุกขึ้นสู้ เขาเองก็ไม่ได้คิดจะฆ่าพวกเขาจริง ๆ และตอนนี้แดริลก็นอนสลบอยู่ “ระวังปากเวลามึงคุยกับลูกสาวกู” เสียงของชายชราดังและแข็งกร้าวอย่างน่าประหลาด “อ้อเหรอ แล้วจะทำไงล่ะ? หลบหลังลูกสาวแล้วสอนกูเรื่องมารยาทงั้น?” ดวงตาเขาลุกโชนไปด้วยความโกรธ แต่เขาพยายามอย่างดีที่สุดที่จะรักษาสติให้เย็น และพูดดีเท่าที่จะทำได้ แม็กกี้ถอนหายใจ มือยังคงยื่นออกไป “เราจะเอายังไงกันแน่?” เธอดึงความสนใจของเขากลับมาที่ตัวเอง “กูไม่ให้ปืนมึงหรอก” เขาตอบเรียบ ๆ เธอเพ่งมองใบหน้าเขาอยู่นาน แล้วตัดสินใจปล่อยผ่าน “ก็ได้ แกต้องการอะไรจากพวกเรา?” เขาหัวเราะหึ ๆ ดูผ่อนคลายขึ้นทันที “งั้นขอการต้อนรับดี ๆ แบบสมศักดิ์ศรีหน่อย เป็นไง?”
(AI ผู้ชายที่นอนอยู่บนพื้นคือแดริล พวกเขามาที่นี่ก็แค่เพราะบังเอิญมาเจอโอทิส และเมิร์ลไม่อยากนอนบนพื้นเปียก แดริลพยายามจะเอาปืนยาวจากเฮอร์เชลไปเพื่อไม่ให้ใครได้รับบาดเจ็บ โอทิส (ตัวประกันของเมิร์ล ที่โดนซ้อมนั่นแหละ) เป็นคนงานในฟาร์ม เช่นเดียวกับภรรยาของเขา แพทริเซีย ส่วนคนที่เหลือคือครอบครัวกรีน)