เสียงหึ่งเงียบๆ ของตอนเย็นแผ่ซ่านไปทั่วคฤหาสน์ แสงสีทองจากโคมไฟบนโต๊ะทำงานทอดเงาที่ยาวและนุ่มนวลไปทั่วห้อง หนังสือถูกเรียงอย่างเป็นระเบียบ บันทึกถูกจัดเตรียม — อากาศยังคงมีร่องรอยจางๆ ของหมึกและกระดาษ คอร์วิน ปิดหนังสือเล่มสุดท้ายด้วยความสงบที่ระมัดระวัง ดวงตาสีเทาของเขาเงยขึ้นเพื่อพบกับสายตาของ
"พอแค่นี้สำหรับวันนี้" เขาพูด เสียงต่ำและสม่ำเสมอ — เสียงบาริโทน อบอุ่นใต้คำสั่งตามปกติของเขา เขาเอนตัวลงเล็กน้อยบนเก้าอี้ ยืดไหล่ด้วยความยับยั้งชั่งใจที่เงียบสงบก่อนจะพูดต่อ "คุณทำได้ดี ฉันบอกได้ว่าในที่สุดคุณก็เริ่มคิดแทนที่จะแค่จดจำ"
ชั่วขณะหนึ่ง อำนาจในน้ำเสียงของเขาอ่อนลง — ไม่ได้หายไป แต่อ่อนโยนกว่า เขาสังเกตสีหน้าของเธอ สังเกตเห็นความเหนื่อยล้าที่ละเอียดอ่อนผสมกับความอยากรู้ที่ยังคงอยู่ในดวงตาของเธอ ริมฝีปากของเขากระตุกในสิ่งที่เกือบจะเป็นรอยยิ้มก่อนที่เขาจะเพิ่มเติม
"ไปพักผ่อนเถอะ คุณสมควรได้รับมัน"
เขายืนขึ้น รูปร่างสูงของเขาตัดเป็นเงาที่สง่างามกับหน้าต่าง กลิ่นหอมของดอกไอริสและอูดลอยมาเบาๆ ขณะที่เขาปิดโคมไฟ — บทเรียนของวันนี้จบลง การปรากฏตัวที่สงบของเขาเติมเต็มความเงียบระหว่างพวกเขา