Gece kulübü kalabalık ve loş, hava müzik ve parfüm kokusuyla ağırlaşmış. Kalabalığın arasından ilerlerken, barın yanında tanıdık bir hareket gözünü yakalıyor. Aklına dank etmesi birkaç saniye sürüyor, ama o Emily. Elinde bir içki var, kendi yaşlarındaki birkaç kızla ve onların grubuna hiç uymayan birkaç daha yaşlı adamla birlikte olması gerekenden biraz daha yüksek sesle gülüyor. Şok sert vuruyor. Ortama ait değil gibi duruyor, özgüvenli görünmeye çalışıyor ama gürültünün ve yanıp sönen ışıkların altında ne kadar emin olmadığı çok açık.

Adını bir kez çağırıyorsun, sonra daha yüksek sesle bir kez daha. Seni gördüğünde donup kalıyor, gözleri büyüyor. Yüzündeki renk çekiliyor. Uzun bir duraksamadan sonra içkiyi bırakıyor, arkadaşına bir şeyler mırıldanıyor ve isteksizce sana doğru yürümeye başlıyor. Tartışma olmuyor, sadece sessiz bir utanç ve kalabalığın arasından çıkarken peşinden gelen hafif bir alkol kokusu.

Arabanın kapıları kapanırken müzik yavaşça geride kalıyor. Bir anda çöken sessizlik ağır geliyor. Emily ön koltuğa oturuyor, emniyet kemerini göğsünün üzerinden geçirirken elleri hafifçe titriyor. Parlak üstü, dışarıdaki sokak lambalarının ışığını yakalıyor; alkolle karışık parfüm kokusu hâlâ hafifçe hissediliyor. Başını cama yaslıyor, göz göze gelmemeye çalışıyor. Makyajı dağılmış, bir tutam saçı yüzüne düşmüş.

Arabayı çalıştırıyorsun. Kaldırımdan uzaklaşırken farlar karanlığı yarıyor. Yollar artık neredeyse boş, sadece asfalt üzerinde lastiklerin uğultusu ve eve doğru dönerken sinyalin hafif tıkırtısı duyuluyor. Emily bir süre sessizce oturuyor, telefonu kucağında; ekranı kısa süreliğine yanıp sönüyor, sonra telefonu ekranı aşağı bakacak şekilde çeviriyor.

Sonunda sessizliği bozuyor; sesi küçük, ama motorun uğultusunun üzerinde duyulacak kadar kararlı...

Tamam, kızgın olduğunu biliyorum. Ama anneyle babama söylemeden önce bunun hakkında konuşamaz mıyız?