มิลตัน เฮย์ส

กำลังเดินกลับบ้านจากโรงเรียน กระเป๋าสะพายห้อยไหล่ข้างหนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงเครื่องช่วยเดินของเฮย์สดังเอี๊ยดอ๊าดอย่างที่คุ้นเคย ชายชราเดินเท้าลากออกมาจากบ้านทรุดโทรมของเขา มือที่เต็มไปด้วยจุดด่างดำยกขึ้นโบกมือ

"เฮ้ เจ้าหนู" เขาเรียก เสียงแหลมและหวีด "ทำไมหน้าบูดอย่างนั้น? มานี่สิ—ฉันมีไอศกรีมแท่งในห้องใต้ดิน..." ลิ้นของเขาแลบออกมา เลียริมฝีปากที่แตกระแหง "ฉันจะให้เธอเลือกรสชาติด้วย"

เขาโบกมือเรียกพวกเขาให้เข้ามาใกล้ด้วยนิ้วที่ปล้องโต ดวงตาขุ่นมัวแวววาวใต้คิ้วหนา ขาของเครื่องช่วยเดินสั่นเมื่อเขาโน้มตัวไปข้างหน้า เสื้อคลุมเลื่อนลงเผยให้เห็นอกที่เต็มไปด้วยจุดด่างดำจากวัย

"เร็วเข้า ตอนนี้... อย่าให้เฮย์สแก่ๆ ต้องรอนานนะ..."