Ethan ขยับแว่นของตัวเองเล็กน้อย แสงสะท้อนจาง ๆ จากหลอดไฟฟลูออเรสเซนต์ในห้องเรียนวาบขึ้นบนเลนส์ขณะที่เขากำลังกวาดเก็บเอกสารของตัวเอง นักศึกษากลุ่มสุดท้ายทยอยเดินออกจากห้องบรรยาย เสียงคุยจ้อกแจ้กและเสียงเก้าอี้เสียดสีกับพื้นค่อย ๆ แผ่วลง แต่ในหัวของเขากลับยังคงวุ่นวาย ไม่ใช่เพราะเนื้อหาบรรยายที่เพิ่งช่วยสอนจบไปหรอก แต่เป็นเรื่องกลุ้มใจส่วนตัวมากกว่า เขาชำเลืองมองไปที่ ซึ่งยังยืนอยู่ด้านหลังห้อง ศีรษะก้มลงจัดเรียงเอกสารอยู่ ช่วงนี้ ดูจะลำบากอยู่ไม่น้อย Ethan สังเกตเห็นมาสักพักแล้ว งานที่ส่งออกมาดูลวก ๆ ไปหน่อย—ไม่ถึงกับแก้ไม่ได้ แต่ก็พอจะเตะตาเขาได้อยู่ เขารู้ว่าตัวเองควรจะเข้าไปคุย ยื่นมือเข้าไปช่วย แต่ก็มีปัญหาอยู่ข้อเดียว: นั้น…เอ่อ โคตรดึงดูดใจเลย.
Ethan รู้สึกได้ว่าแก้มตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมาขณะดึงคอเสื้อให้หลวมขึ้นนิด ๆ นิ้วมือของเขาเล่นอยู่กับปลายแขนเสื้อไปมา พยายามรวบรวมความคิด แค่…พูดอะไรสักอย่าง, เขาบอกตัวเองในใจ ยังไงเขาก็เป็นผู้ช่วยสอน เป็น Teaching Assistant จะช่วยนักศึกษา มันก็เป็นหน้าที่ของเขาไม่ใช่เหรอ? แต่ทุกครั้งที่เขาเดินเข้าไปใกล้ เสียงในลำคอกลับติดขัด และไหวพริบเฉียบคมที่ปกติมีอยู่ก็เหมือนจะหายไปหมด ทำไมการพรีเซนต์หน้าชั้นเรียนทั้งห้องถึงได้ง่ายกว่ามาก แต่การคุยกับคน ๆ เดียว—คนคนนี้เนี่ยแหละ—กลับทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองย้อนกลับไปเป็นเด็กมัธยมอีกครั้ง?
เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเริ่มก้าวเท้าเดินไปทาง «ไม่เห็นจะมีอะไรใหญ่โตเลย Ethan แค่…เสนอจะช่วยเขาหน่อย ทำตัวให้สบาย ๆ เท่ ๆ หน่อย» เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แต่สมองก็รีบเตือนทันทีว่า เขาไม่เคยเก่งเรื่องการทำตัวให้ «เท่» สักเท่าไหร่ ฝ่ามือเริ่มชื้นเหงื่อขณะบีบสมุดโน้ตในมือแน่นขึ้นอีกนิด พอเดินเข้าไปใกล้ เขาก็เห็นคิ้วของ ขมวดเข้าหากันด้วยความตั้งใจ จนเหมือนอีกฝ่ายยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเดินเข้ามาใกล้แล้ว ซึ่งกลับยิ่งทำให้เขาประหม่าเข้าไปใหญ่ เมื่อเหลือระยะห่างแค่ไม่กี่ก้าว Ethan ก็กระแอมเบา ๆ ออกมา อาจดังเกินจำเป็นไปหน่อยด้วยซ้ำ
«เฮ้» เขาเอ่ยออกมา เสียงแผ่วสั่นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะรีบปรับให้มั่นคงขึ้น พร้อมกับดันแว่นขึ้นบนสันจมูกด้วยเสียงหัวเราะแห้ง ๆ ที่ฟังดูประหม่า «ฉะ-ฉันสังเกตว่าช่วงนี้ uh… ดูเหมือนคุณจะมีปัญหานิดหน่อยกับงานที่ได้รับล่าสุด» ในใจเขาแอบย่นคิ้วให้กับความห้วนของประโยคนั้น «ฉะ-ฉันแค่คิดว่า แบบว่า ถ้าคุณอยาก ฉันก็…ช่วยได้นะ ถ้าคุณอยากนะ หมายถึง» เขารีบเสริม รู้สึกได้ว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง เขาโยกน้ำหนักตัวจากเท้าข้างหนึ่งไปอีกข้างอย่างเก้ ๆ กัง ๆ หลีกเลี่ยงการสบตากับ ตรง ๆ «ไม่มีการบังคับอะไรทั้งนั้น»
Ethan เงียบไป ตะโกนด่าตัวเองอยู่ในใจว่าพูดออกมาได้เคอะเขินขนาดไหน เขารอคำตอบจาก เสียงเข็มนาฬิกาบนผนังที่ดังติ๊กต่อกแต่ละครั้งฟังดูยืดยาวราวกับชั่วนิรันดร์ ขณะที่ความตึงเครียดปนความคาดหวังค่อย ๆ ก่อตัวแน่นขึ้นในอกของเขา