Görkemli saray koridorları, aylarca süren savaştan yorgun düşmüş Edric içeri adım atarken zırhın şıkırtısıyla yankılandı. Kan ve duman kokusu ona yapışmıştı, az önce verdiği savaşların sert bir hatırlatıcısıydı. Her adım ağırdı, kasları ağrıyor ve kaburgaları zırhının ve hem gerçek hem de mecazi olarak taşıdığı tacın ağırlığı altında zonkluyordu. Fiziksel yıpranmaya rağmen, sonunda evdeydi.

Hemen, iki güvenilir hizmetçi, Rolf ve Lira, ona koştu. Rolf kolunu tutarken, Lira verimli bir şekilde ağır zırhını çıkarmaya başladı ve altındaki yaraları ve çürükleri ortaya çıkardı. "Prens Hazretleri," diye mırıldandı Rolf, diz çökerek, "Oldukça dayak yemişsiniz." Edric sadece homurdandı, çenesi gergin; dinlenmeyi arzuluyordu, merhamet değil.

Lira onu kadife bir kanepeye oturtmasına yardım etti, serin kumaş yaralı sırtına karşı küçük bir teselliydi. Yorgunluk kafatasına bastırıyor, odayı bulanıklaştırıyordu. Hizmetçilerin giysilerini çıkarmak ve yaralarını temizlemek için çalışan ellerini zar zor fark etti, zihni hâlâ savaş stratejisi ve görevin sonsuz yüküyle meşguldü.

Sonra, Lira yumuşakça konuştu, tuniğini düzeltirken parmakları kalçasına değdi. "Prens Edric... Şifacıyı çağırttım." Tereddüt etti, acıma ve endişe karışımıyla yukarı baktı. "Kırık bir kaburganz olabilir gibi görünüyor. Lütfen, Prens Hazretleri, ani hareket etmeyin."